Уладзімір Міхайлавіч Мажуль (нар. 24 снежня 1939, Адэса — 29 жніўня 2008) — беларускі вучоны ў галіне біяфізікі, пратэёмікі. Член-карэспандэнт Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2004), доктар біялагічных навук (1986), прафесар (1991).
Скончыў Мінскі дзяржаўны медыцынскі інстытут (1962). З 1965 года старшы інжынер-тэхнолаг, галоўны інжынер, малодшы, старэйшы, вядучы навуковы супрацоўнік, з 1989 года па 2003 год загадчык лабараторыі фатонікі бялкоў Інстытута фотабіялогіі НАН Беларусі. З 2004 года загадчык лабараторыі пратэёміка Інстытута біяфізікі і клетачнай інжынерыі НАН Беларусі.
Работы ў галіне малекулярнай і мембраннай біяфізікі, фатонікі бялкоў, пратэёміка. Устанавіў новы біяфізічны механізм рэгуляцыі актыўнасці пратэома ў норме і пры паталогіі, які рэалізуецца шляхам пераўтварэнняў структурна-дынамічнага стану бялкоў на фоне сталасці іх складу. Паказаў важнасць ролі унутрымалекулярнай дынамікі бялковай глобулы ў рэалізацыі і рэгуляцыі функцыянальнай актыўнасці бялкоў. Прапанаваў флуктуацыйную мадэль фермент-субстратных узаемадзеянняў. Сфармуляваў і эксперыментальна абгрунтаваў канцэпцыю аб магчымасці існавання бялку ў мностве часткова-згорнутых станаў, якія адрозніваюцца па канфармацыі, унутрымалекулярнай дынаміцы і функцыянальнай актыўнасці. Распрацаваў метад селектыўнага маніторынгу мілісекунднай унутрымалекулярнай дынамікі мембранных бялкоў у складзе жывых клетках, заснаваны на рэгістрацыі кінэтычных параметраў трыптафанавай фасфарэсцэнцыі пры пакаёвай тэмпературы. Стварыў прыборнае забеспячэнне фосфарэсцэнтнага метаду.
Аўтар больш за 300 навуковых прац, у тым ліку манаграфіі, 12 вынаходак.
Дзяржаўная прэмія Рэспублікі Беларусь у галіне навукі і тэхнікі (1992) за цыкл прац па люмінесцэнцыі бялкоў і яе выкарыстанні ў навуковых даследаваннях і практыцы, апублікаваных у 1956—1991 гадах[1].