Т-72 «Урал» — асноўны баявы танк вытворчасці СССР. Самы масавы асноўны баявы танк другога пакалення. На ўзбраенні войска СССР з 1973 года. Т-72 распрацоўваўся і вырабляўся Уралвагонзаводам у Ніжнім Тагіле. Галоўны канструктар машыны — В. Н. Венедыктаў. «Урал» знаходзіцца на ўзбраенні краін СНД, экспартаваўся ў краіны Варшаўскай дамовы, Фінляндыю, Індыю, Іран, Ірак, Сірыю. Мадыфікацыі Т-72 выпускаліся па ліцэнзіі ў Югаславіі (M84), Польшчы (PT-91), Чэхаславакіі і Індыі якія, у сваю чаргу, таксама іх экспартавалі.
Распрацоўка Т-72 пачалася ў 1967 годзе. У ходзе далейшай працы, у 1968-69 гадах, былі праведзеныя параўнальныя выпрабаванні танкаў Т-64А з рухавіком В-45 з сістэмай астуджэння ад Харкаўскага канструктарскага бюро машынабудавання і узораў з рухавіком В-45 з вентылятарнага сістэмай астуджэння (распрацоўка канструктарскага бюро ў Ніжнім Тагіле) ды аўтаматам зараджання гарматы на 22 стрэльбы. Апошнія паказалі больш высокія вынікі.
У лістападзе 1969 года на гэтыя машыны сталі ўсталёўваць рухавікі У-46 магутнасцю 573 кВт (780 л. с.) І хадавую частку новай канструкцыі. Вырабленаму з названымі зменамі ўзору было прысвоены індэкс «аб’ект 172М».
7 жніўня 1973 г. сумеснай пастановай ЦК КПСС і Савета Міністраў СССР № 554-172 на ўзбраенне Савецкай Арміі быў прыняты танк Т-72. Вырабляўся ў СССР і Расiі ў перыяд з 1974 па ]1992 гады на Уралвагонзаводзе і Чэлябінскам трактарным заводзе[6].
У перыяд з 1974 па 1990 гады толькі на Уралвагонзавод было выпушчана 20 544 танка Т-72 розных мадыфікацый[7]. Усяго выпушчана каля 30 000 танкаў.
Т-72 мае класічную кампаноўку, з размяшчэннем маторна-трансмісійнага аддзялення ў кармавой, баявога — у сярэдняй, а аддзялення кіравання — у лэбавай частцы машыны. Экіпаж танка складаецца з трох чалавек: механіка-кіроўцы, наводчыка і камандзіра, які таксама выконвае функцыі зараджалага пасля расходавання баезапасу ў аўтамаце зараджання. Пасля стрэлу аўтаматычна праводзіцца ачыстка паветра ад газаў у баявым аддзяленні і выкід паддонаў ад гільзаў праз люк у вежы[8][9].
Корпус танка Т-72 выраблены метадам зваркі з катаных і абрэзаных у памер лістоў бранявой сталі. Верхні лэбавай ліст корпуса мае камбінаваную схему абароны. Таўшчыня ліста складае 200 мм, што адпавядае 550-600 мм звычайнай брані (размешчанай пад тым жа вуглом да нармалі). Ліст уключае ў сябе знешні і ўнутраны сталёвыя пласты, паміж якімі размешчаны сцеклатэксталіт. Ніжні ліст выкананы з звычайнай бранявой сталі таўшчынёй 85 мм[10].
Бартавая браня Т-72 кстаноўлена вертыкальна, мае таўшчыню 80 мм у раёне населеных адсекаў і 70 мм — у раёне маторна-трансмісійнага адсека. Унутраная частка брані ў заселеных аддзяленнях мае пакрыццё, якое абараняе ад паразы нейтронных выпраменьваннеў. Пад ніжнім лэбавым лістом усталяваны бульдозерны адвал, які дазваляе адкрыць ахоўны акоп для ўстаноўкі танка. У залежнасці ад цвёрдасці грунту на выкананне земляных работ сыходзіць 20—25 хвілін.
Для дадатковай абароны па бартах машыны Т-72 устаноўлены чатыры плоскіх шчытка, выкананых з лёгкага сплаву на аснове алюмінію.
Гармата танка была прадстаўлена 125 мілімятровай гладкаствольнай Д-81ТМ (2А46), якая мае адмысловую канструкцыю, якая дазваляе змяняць ствол прама ў палявых умовах, не дэмантуючы саму прыладу. Баекамплект размяшчаўся ў розных месцах. У аўтамаце зараджання карусельные тыпу, знаходзілася 22 снарада, а тыя, што засталіся 23 снарада былі выкладзеныя ў вежы
Асноўны прыцэл наводчыка — шматканальны камбінаваны з аптычным каналам, цеплавізійным каналам, лазерным далямерам і лазерным каналам кіравання ракетай, стабілізацыя незалежная двухплоскастная. Начны прыцэл наводчыка па цеплавізійнаму каналу асноўнага прыцэла ўначы знаходзя мэту на адлегласцi 3000—3500 метраў.
Прыбор камандзіра — дзённа-начны прыцэльна-назіральны комплекс тыпу ПНК-4СР або Т01-04. Далёкасць апазнавання днём — 4000, ноччу — 1000 метраў[11].
На Т-72 усталёўваліся розныя мадэлі V-вобразных 12-цыліндравых шматпаліўнасцiвых чатырохтактных дызельных рухавікоў вадкаснага астуджэння, які з’яўляецца развіццём В-2. На Т-72 усталёўваўся рухавік В-46 з прывадным цэнтрабежным нагнетацялем з максімальнай магутнасць у 780 л. с. пры 2000 аб/мін[12]. На Т-72А ксталёўваўся рухавік В-46-6, а з 1984 года — рухавік В-84 магутнасцю 840 л. с.[13]. На Т-72Б ўсталёўваўся рухавік мадэлі В-84-1[14].
Рухавік усталёўваецца ў маторным аддзяленні ў кармавой частцы танка папярок яго падоўжнай восі, на прывараных да дна падмурку. Паліўная сістэма ўключае ў сябе чатыры ўнутраных і пяць вонкавых паліўных бакаў. Адзін з унутраных бакаў размяшчаецца на падлозе ў кармавой частцы баявога аддзялення, тады як астатнія тры — у аддзяленні кіравання, паабапал ад механіка-кіроўцы. Усе пяць знешніх бакаў размяшчаюцца на правай надгусенічнай паліцы. Ёмістасць унутраных бакаў складае 705 л, тады як вонкавых — 495 л. Апроч іх, да паліўнай сістэме могуць падлучацца дзве дадатковыя бочкі, якія замацоўваюцца на карме танка, агульным аб’ёмам 400 або 500 л у залежнасці ад аб’ёму бочкі. У якасці паліва можа выкарыстоўвацца дызельнае паліва марак ДЛ, ДЗ і ДI, бензіны А-66 і А-72 і газа Т-1, ТС-1 і ТС-2[15].
Падвеска каткоў незалежная, тарсіённая. Хадавая частка кожнага борта складаецца з 3-х каткоў і 6 апорных каткоў з балансуючымi і лопасцевымі амартызатарамі на першым, другім і шостым, накіравальных катках і вядучага колы задняга размяшчэння. Танк абсталяваны прыладай самаакопвання, якое прыводзіцца ў працоўнае становішча за 2 хвіліны.
НАТА:
Iншыя краiны: