У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бірыла.
Сцяпан Сцяпанавіч Бірыла (14 жніўня 1903, г. Мінск — 15 ліпеня 1978) — беларускі савецкі акцёр. Народны артыст БССР (1955)[1].
Сцэнічную дзейнасць пачаў у 1918 годзе. Працаваў у тэатрах Волагды, Архангельска, Гомеля, з 1926 г. у БДТ-3, з 1928 г. у Беларускім тэатры імя Я. Купалы. Акцёр шырокага творчага дыяпазону. Дакладнасць вонкавага малюнка ролі, псіхалагічная распрацоўка вобразаў адрозніваюць мастацтва артыста[1].
Акцёр шырокага творчага дыяпазону. Створаныя ім вобразы вызначаліся дакладным знешнім малюнкам, глыбокай псіхалагічнай распрацоўкай: Цывін («Бацькаўшчына» К. Чорнага), Вашамірскі («Салавей» З. Бядулі), Лютынскі («Канец дружбы» К. Крапівы), Хірт («Канстанцін Заслонаў» А. Маўзона), Гудзееў, Глуздакоў («Каб людзі не журыліся», «Лявоніха на арбіце» А. Макаёнка), Секяржыцкі («Амністыя» М. Матукоўскага), Якаў (« Апошнія» М. Горкага), Беркутаў («Ваўкі і авечкі» А. Астроўскага), Ларэнца («Рамэа і Джульета» У. Шэкспіра), Паляжаеў («Клопатная старасць» Л. Рахманава(руск.) бел.), Акаёмаў («Машанька» А. Афінагенава(руск.) бел.), Ксанф («Ліса і вінаград» Г. Фігейрэду)[1], Фярэкіс («Патрабуецца лгун» Дз. Псатаса) і інш[2].