Спірытуалі́зм[1] (ад лац.: spiritualis — духоўны) — філасофскі кірунак, згодна з якім (у супрацьлегласць матэрыялізму) дух разглядаецца ў якасці першаасновы рэчаіснасці, асобай бесцялеснай субстанцыі, што існуе па-за матэрыяй і незалежна ад яе.
У якасці філасофскага тэрміна спірытуалізм уведзены ва ўжыванне французскім філосафам XIX стагоддзя Вікторам Кузэнам[1]. У далейшым так сталі называць шэраг італьянскіх і французскіх філасофскіх школ XIX—XX стагоддзяў.
Сярод прадстаўнікоў спірытуалізму: Готфрыд Лейбніц, Джордж Берклі, Эмануэль Сведэнборг, Анры Бергсон, Густаў Тэйхмюлекр, Шарль Рэнуўўе, Антоніа Разміні-Сербаці, Эміль Бутру і інш.