Сальфе́джыа[1] (італ.: solfeggio — ад назвы музычных нот соль і фа) — шматзначны музычны тэрмін, які азначае:
Сальфеджыа — пачатковыя вакальныя практыкаванні ў чытанні нот без тэксту. Пры спеве мелодыі сальфеджыа кожная яе нота называецца. Сальфеджыа як практыкаванні размяшчаюцца ў зборніку з паступовым пераходам ад больш лёгкіх да больш цяжкіх. Сальфеджыа пішуцца ва ўсіх танальнасцях мажорных і мінорных і ва ўсіх ключах для розных голасоў, як жаночых, так і мужчынскіх. Пераважна пішуцца сальфеджыа аднагалосныя, але бываюць двух-і трехголосные, мэта якіх складаецца ў прывучэнні спяваючага спяваць самастойна сваю партыю, не збіваючыся з прычыны выканання астатніх партый іншымі галасамі. У кансерваторыях на сальфеджыа звяртаецца асаблівая ўвага як на самы пэўны спосаб для развіцця слыху і здольнасці хутка і дакладна чытаць усякага роду музыку (гл. Сілабізацыя).