У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Сушко. Пятро Паўлавіч Сушко (1 студзеня 1937, вёска Сушкі, Мёрскі раён, Віцебская вобласць — 20 лістапада 1996) — беларускі паэт, перакладчык, член Саюза пісьменнікаў з 1984 года.
Нарадзіўся ў сям’і беларускага паэта Паўла Сушко (1909—1974)[2].
Працаваў у Мёрскай раённай газеце (1966—1968), карэспандэнтам газеты «Віцебскі рабочы» (1968-69). Пераехаўшы ў Мінск, быў літсупрацоўнікам газеты «На страже Октября» (1969-70), «Звязда» (1970-73), часопіса «Вожык» (1973-77). У 1977-80 быў рэдактарам аддзела літаратуры часопіса «Вожык», у 1980-87 — адказным сакратаром штотыднёвіка «Літаратура і мастацтва». З 1989 года працаваў старшым рэдактарам у выдавецтве «Полымя».
Друкавацца П. Сушко пачаў у 1954 годзе ў Мёрскай раённай газеце «Зара камунізму» (верш «Цёплы дожджык»). Аўтар зборнікаў сатырычных і гумарыстычных вершаў, баек, мініяцюр, вершаваных фельетонаў, пародый і эпіграм: «Ганарлівы сучок» (1975), «Восці напагатоў» (1978), «Парнаская кузня» (1981). Яго кніга «Паэтычнае веча» — першы ў беларускай літаратуры вянок парадыйных санетаў, якія вызначаюцца глыбокім філасофскім зместам. Плённа працуе і ў лірыцы. Яго зборнік «Пратокі» (1976) і вянок санетаў «Зямля гаючых траў» вызначаюцца глыбінёй пачуццяў, узнёсласцю думак, арыгінальнасцю вобразаў. Для дзяцей пісаў зборнікі «Вясёлы Бай» (1980), «Чмялёва гушкалка» (1986), «Ехаў кот у лес па дровы» (1990). Напісаў жартоўныя варыяцыі на фальклорныя тэмы «Касіў Ясь канюшыну» (1976), вянок гумарыстычных актаў «Роздум ля Парнаса» (1983, пад псеўд. Кірша Рымар).