Артыкул вымагае праверкі арфаграфіі Магчымы машынны пераклад, ужыванне ненарматыўнага правапісу або лексікону. Для праверкі ёсць адмысловыя праграмы. |
«Першая навуковая гісторыя вайны 1812 года» — кніга расійскага публіцыста Яўгена Панасенкава, напісаная ў духу гістарычнага рэвізіянізму, выдадзеная АСТ у 2017 годзе, перавыдадзена гэтым жа выдавецтвам у 2018 і 2020 гадах[1].
У анатацыі Е. М. Панасенкаў называе сябе найбуйнейшым спецыялістам Расіі эпохі Напалеона, вядомым навукоўцам, выпускнікам гістарычнага факультэта МДУ, аўтарам шматлікіх навуковых прац, які не толькі вывучыў дзесяткі тысяч дакументаў, якія захоўваюцца на рускай і рускай мовах. Еўрапейскія архівы, але і дзённікі і ўспаміны відавочцаў эпохі. Ён таксама называе сябе стваральнікам прынцыпова новага апісання вайны 1812 года, а таксама інтэлектуальным гуру новага пакалення.
Кніга падзелена на тры часткі:
Кніга складаецца з 23 раздзелаў:
Кніга выйшла ў аўтарскім выданні, што было адзначана выдавецтвам, а Э. М. Панасенкаў арганізаваў рэкламную кампанію сваёй кнігі ў сацыяльных сетках і даў некалькі інтэрв’ю розным СМІ.
Кніга перавыдавалася 2 разы з дапаўненнямі:
Апошняе выданне мае цвёрдую вокладку, афсетную паперу, фармат: 170 × 242 мм, вага: 1,53 кг.
Агульны наклад 34 000 асобнікаў (2017-2020).
У 2018 годзе кнігу пачалі абмяркоўваць, ацэньваць і рэцэнзаваць сярод крытычных рэцэнзій:
Гісторык Н. П. Сакалоў, спасылаючыся на змест кнігі, указваючы на недарэчнасць замежных тэмаў, такіх як апісанне геному неандэртальца, выказаў меркаванне, што ў кнізе Панасенкава па сутнасці няма нічога прынцыпова новага, таму што многае запазычана з прац гісторыка М. Троіцкі. Гісторык таксама падкрэсліваў вялікую колькасць праколаў, да якіх адносяцца выказванні Панасенкава аб адкрыцці першага твора ў 1819 г., хаця гэты твор быў падрабязна апісаны публіцысту А. Г. Тартакоўскага, які ўваходзіць у спіс літаратуры кнігі Панасенкава. Сакалоў робіць выснову, што Панасенкаў не чытаў большасць твораў, пералічаных у бібліяграфіі[2].
Гісторык Л. І. Агронаў адзначыў, што ў кнізе «Першая навуковая гісторыя вайны 1812 года» Панасенкаў па сутнасці ваюе з найбольш адыёзнымі палажэннямі гістарыяграфіі сталінскай эпохі і эпохі застою, хоць у акадэмічнай гістарыяграфіі гэта доўгі час было неактуальным. Агронаў звяртае ўвагу, што на тых людзей, якія не знаёмыя з гістарыяграфіяй эпохі Напалеона, кніга Панасенкава можа вырабіць вялікае ўражанне, але эксперт убачыць велізарную колькасць запазычанняў з акадэмічнай гістарыяграфіі ў выглядзе велізарнай колькасці перапісаных спасылак на літаратуры, перапісаныя цытаты без канкрэтных указанняў з крыніц. У якасці прыкладу ён паказвае, што пафас у кнізе, лепшай у гістарыяграфіі Вялікай арміі 1812 г., дакладна адпавядае армейскаму раскладу ў манаграфіі Вовсы Эмана і Кузьміна «Французскія генералы — удзельнікі паходу на Расію 1812 г.», выдадзены ў 2012 годзе. Арагонаў адзначае, што ў кнізе публіцыста лейтматывам з’яўляецца простая ідэя: Расія — гэта фальшывая краіна, населеная дзікунамі, якая дазваляе сабе ўмешвацца ў еўрапейскія справы, а любая агрэсія супраць гэтай краіны — акт неабходнай самаабароны.