wd wp Пошук:
    ⬜

    Падводны авіяносец

    Брытанскі падводны авіяносец HMS M2
    Ангар на I-400
    Гідрасамалет Seiran M6A1, які базіраўся на японскіх падводных авіяносцах тыпу I-400

    У японскім флоце падчас Другой сусветнай вайны былі падводныя лодкі вялікіх памераў, здольныя транспартаваць да некалькіх легкіх гідрасамалетаў (падобныя падводныя лодкі таксама будаваліся ў Францыі). Самалеты захоўваліся ў складзеным выглядзе ў адмысловым ангары ўнутры субмарыны. Узлет ажыццяўляўся ў надводным становішчы лодкі, пасля вываду самалета з ангара і зборкі. На палубе ў насавой частцы субмарыны меліся спецыяльныя палазы катапульты скарочанага старту, з якіх самалет паднімаўся ў неба. Пасля завяршэння палету самалет прывадняўся і прыбіраўся назад у гараж лодкі.

    У верасні 1942 года самалет Yokosuka E14Y, узляцеўшы з лодкі I-25, здзейсніў налёт на тэрыторыю штата Арэгон (ЗША), скінуўшы дзве 76-кілаграмовыя запальныя бомбы, якія, як меркавалася, павінны былі выклікаць шырокія пажары ў лясных масівах, чаго, аднак, не адбылося, і эфект быў нязначным. Але нападзенне мела вялікі псіхалагічны эфект, так як не быў вядомы спосаб атакі. Гэта быў адзіны выпадак бамбардзіроўкі кантынентальнай частцы ЗША за ўсю вайну.

    Японія

    1. Праект J-1M — «I-5» (1 гідрасамалет разведчык, запуск з вады)
    2. Праект J-2 — «I-6» (1 гідрасамалет разведчык, запуск з катапульты)
    3. Праект J-3 — I-7», «I-8» (-//-)
    4. Праект 29 тып «B» — 20 штук (-//-)
    5. … тып «B-2» — 6 шт (-//-)
    6. … тып «B-3» — 3 шт (лодкі мелі ангары, але самалетаў ніколі не неслі — пераабсталяваны пад «Кайтэн»)
    7. Праект А-1 — 3 шт (1 гідрасамалет разведчык, запуск з катапульты)
    8. Тып I-400 — 3 шт (3 гідрасамалета Aichi M6A Seiran)
    9. Тып «АМ» — 4 шт (2 гідрасамалета бамбардзіроўшчыка «Сэйран»(«Seiran»)) 2 не дабудаваныя.

    Два апошніх тыпу былі прызначаныя для ўдараў па Панамскім шлюзам, але пра іх баявым ужыванні як авіяносцаў няма звестак.

    Вялікабрытанія

    Пасля страты цяжкаўзброенай лодкі HMS M1 і абмежаванняў на ўзбраенне субмарын, уведзеных Вашынгтонскім марскім пагадненнем у 1922 годзе, застаўшыяся ПЛ тыпу «М» былі пераабсталяваны для іншых мэтаў. У 1928 лодка HMS M2 была абсталявана воданепранікальным ангарам і паравой катапультай і была прыстасаваная для ўзлету і пасадкі невялікіх гідрасамалетаў. Субмарына і яе самалет маглі выкарыстоўвацца ў разведвальных мэтах у авангардзе флоту. У 1932 M2 патанула недалёка ад Портленда і Брытанскі ВМФ адмовіўся ад падводных авіяносцаў.

    Францыя

    ПЛ Сюркуф 1930 года пабудовы — загінула ў 1942 годзе. Была абсталявана легкім гідрапланам у ангары для разведвальнай службы і карэкціроўкі агню галоўнага калібра падлодкі - 203-міліметровых гармат.

    СССР

    У 1937 годзе ў ЦКБ-18 пад кіраўніцтвам Б. М. Малініна вялася распрацоўка падводных лодак XIV біс серыі (праект 41а), якія планавалася абсталёўваць гідрасамалётом «Гідра-1» (СПЛ, Самалет для Падводнай Лодкі), распрацаваным у АКБ а. Н. В. Чацверыкова ў 1935 годзе. Ангар на лодцы праектаваўся 2,5 метраў у дыяметры і 7,5 метраў у даўжыню. Самалет меў палётную масу 800 кг і хуткасць да 183 км/ч. Падрыхтоўка самалета да палёту павінна была займаць каля 5 хвілін, складванне пасля палету — каля 4 хвілін. Праект рэалізаваны не быў.

    Цяперашні час

    У сучасным падводным караблебудаванні падводная авіяцыя не выкарыстоўваецца. У СССР быў распрацаваны праект разведвальнага верталета Ка-56 «Аса», прыстасаванага да транспартоўцы ў тарпедным апараце. У серыю праект не пайшоў з-за адсутнасці ў СССР прыдатных ротарных рухавікоў.

    У ЗША распрацоўваюцца БПЛА для падлодак, у прыватнасці вывадзімых з баявой службы стратэгічных ракетаносцаў тыпу «Агаё», якія маюць 24 ракетныя шахты дыяметрам 2,4 м кожная.

    Гл. таксама

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (2):
    Катэгорыя·Падводныя лодкі
    Катэгорыя·Авіяносцы