Наўгародская губерня
Наўгародская губерня — адміністрацыйна -тэрытарыяльная адзінка ў Расійскай імперыі і СССР (з 1727 да 1927 года) з цэнтрам у горадзе Ноўгарадзе. Па плошчы (з 1859 па 1917 год) займала 11-е месца ў Еўрапейскай часткі Расіі.
Апісанне
Наўгародская губерня, якая ўваходзіла ў склад так званай Прыазёрнай вобласці, размяшчалася на паўночным захадзе Рускай раўніны. На поўначы межавала з Пецярбургскай і Аланецкай, на поўдні — з Яраслаўскай, Цвярской і часткай Пскоўскай, на ўсходзе — з Валагодскай, на захадзе — з Пскоўскай і Пецярбургскім губернямі.
Гісторыя
У 1727 годзе Наўгародская губерня была выдзелена з Санкт-Пецярбургскай губерні і складалася з 5 правінцый:
- Белазерская (Белазерскі, Каргопальскі, Устюженскі і Чарондскі паветы)
- Вяліколуцкая (Вяліколуцкі, Тарапецкі і Холмскі паветы)
- Наўгародская (Наўгародскі, Новоладожский, Аланецкай, Порховское, Староладожский і Старарускі паветы)
- Пскоўская (Гдоўскі, Завалочскі, Ізборскі, Астроўскі, Пустаржэўскі і Пскоўскі паветы)
- Цвярская (Зубцоўскі, Ржэўскі, Цвярскі, Новаторжскі і Старыцкі паветы)
З 1865 года — губерня стала «земскай»: у ёй быў уведзены інстытут мясцовага кіравання (земства).
З 1859 па 1918 год в склад губерні ўваходзіла 11 паветаў, якія складаліся з 127 валасцей. Скасавана 1 жніўня 1927 года, увайшла ў склад Ленінградскай вобласці ў якасці Наўгародскага і Баравіцкага акругоў.
Спасылкі
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Наўгародская губерня
Катэгорыя·Наўгародская губерня
Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных