У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Скабалановіч.
Міхаіл Мікалаевіч Скабалановіч (29 кастрычніка 1871, сяло Субота, Гродзенская губерня — жнівень 1931, Архангельск) — расійскі праваслаўны багаслоў, экзегет і літургіст. Магістр багаслоўя, доктар царкоўнай гісторыі.
Паходзіў з роду ўніяцкіх святароў Скабалановічаў. Сын візантыніста і багаслова прафесара М. А. Скабалановіча (1848—1918).
Скончыў Гродзенскае духоўнае вучылішча, у 1892 годзе Літоўскую духоўную семінарыю і ў 1896 годзе Кіеўскую духоўную акадэмію (КДА) са ступенню кандыдата багаслоўя (кандыдацкая праца прысвечана кнізе прарока Езекііля).
З 1896 года наглядчык за вучнямі ў Віленскім духоўным вучылішчы. З 1898 года памочнік інспектара Падольскай духоўнай семінарыі. З 1902 года памочнік наглядчыка Марыўпальскага духоўнага вучылішча.
У 1904 годзе напісаў працу «Першая глава кнігі прарока Езекііля. Вопыт тлумачэння», за якую Кіеўская духоўная акадэмія ў 1905 годзе прысвоіла яму ступень магістра багаслоўя.
Дацэнт (1907), экстраардынарны (1910) і ардынарны (1912) прафесар КДА, доктар царкоўнай гісторыі (1912); выкладаў Свяшчэннае Пісанне Старога Запавету, затым дагматычнае багаслоўе і лацінскую мову. Чытаў курс візанталогіі на гісторыка-філалагічным факультэце Вышэйшых педагагічных курсаў Тварыства прафесараў і выкладчыкаў.
У 1912 годзе за працу «Тлумачальны Тыпікон» прысуджана ступень доктара царкоўнай гісторыі. Стацкі саветнік.
У 1917 годзе працаваў у VI і IX аддзелах Перадсаборнага савета, член Сабору як член Перадсаборнага савета, прызнаны выбылым за непрыбыццём.
З 1918 г. працягваў выкладаць у КДА. У 1919 г. дацэнт па кафедры класічнай філалогіі Кіеўскага ўніверсітэта Св. Уладзіміра. З 1921 г. прафесар Педагагічных курсаў у Кіеве.
З 1928 гг. член Этнаграфічнай камісіі АН Украінскай ССР, лектар у абшчыне а. Анатоля (Журакоўскага)[ru].
У 1931 г. за ўдзел у «к/р арганізацыі, якая ставіць сваёй мэтай узброенае звяржэнне савецкай улады» сасланы на 5 гадоў у Паўночны край. Памёр у 1931 годзе ў ссылцы ў Архангельску.