У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Співак. Міхаіл Львовіч Співа́к[1] (6 снежня 1913 — 27 жніўня 1971) — беларускі савецкі тэатральны рэжысёр, Заслужаны артыст Беларускай ССР (1959).
Нарадзіўся ў Кіеве. У 1937 годзе скончыў Маскоўскае тэатральнае вучылішча імя М. С. Шчэпкіна (клас В. М. Пашэннай). Працаваў у тэатрах Масквы, у тым ліку ў Малым тэатры. З 1954 года працаваў у Дзяржаўным рускім тэатры БССР імя М. Горкага ў Мінску: рэжысёр, у 1960—1964 гадах — галоўны рэжысёр. У 1965—1968 гадах — галоўны рэжысёр Ташкенцкага рускага драматычнага тэатра імя М. Горкага. Таксама працаваў на Цэнтральным тэлебачанні Дзяржтэлерадыё СССР[2].
Творчасці М. Л. Співака былі ўласцівы актыўнасць і самастойнасць творчай думкі[2]. Быў майстрам манументальных сцэнічных палотнаў. Ён дасягаў пераканаўчага сінтэзу рэжысуры, сцэнаграфіі і акцёрскай гульні, дасканалай распрацоўкі масавых сцэн, скульптурнай распрацоўкі мізансцэн. У сваёй працы вельмі паважліва ставіўся да аўтарскага матэрыялу і ўмеў разумна падпарадкаваць творчую фантазію ідэі драматурга[2].
Сярод пастановак, створаных М. Л. Співаком у Дзяржаўным рускім драматычным тэатры БССР
У час працы ў Ташкенцкім рускім драматычным тэатры М. Л. Співак паставіў такія спектаклі, як «Полк ідзе…» па раману М. Шолахава, «Яны змагаліся за Радзіму» (1965), «Цяжкае абвінавачванне» Л. Шэйніна (1967) і інш.[2]
Аўтар эстраднага агляду (сумесна з Л. Якубовічам) «Ад Алімпіі да Лужнікоў» на Цэнтральным тэлебачанні[2].