У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Дзікоўскі. Мікалай Рамановіч Дзікоўскі (12 верасня 1886, Браслаў Ковенскай губерні) ― ?) ― рускі/беларускі гісторык, краязнаўца, педагог, грамадскі дзеяч.
Нарадзіўся ў сям’і псаломшчыка. Скончыў Віленскае духоўнае вучылішча, Віленскую духоўную семінарыю, Санкт-Пецярбургскую духоўную акадэмію (1891), дзе адным з яго настаўнікаў быў М. В. Каяловіч, які паўплываў на далейшыя гістарычныя заняткі Дзікоўскага. Некаторы час працаваў наглядчыкам у Віленскім духоўным вучылішчы. У 1891 годзе пасвечаны ў святары і прызначаны ў Кобрыно Гатчынскай воласці пад Пецярбургам. У 1894 годзе пераведзены ў Гродна ключаром кафедральнага Сафійскага сабора, з 1901 настаяцель сабора і законанастаўнік гарадзенскіх мужчынскай і жаночай гімназій.
Пры Дзікоўскім у прыдзеле сабора былі заменены драўляныя падлогі на кафляныя, распісаны алтар, ўстаноўлена грабніца для плашчаніцы, у галоўным прыдзеле з’явілася ікона «Тайнай вячэры». Разам з біскупам Гродзенскім і Брэсцкім Ніканорам (Каменскім) дамогся адкрыцця Гродзенскага царкоўна-гістарычнага камітэта. У 1901―1907 гадах рэдактар «Гродненскіх епархіяльных ведамасцей»[1].
У 1906 годзе за пастырскую дзейнасць узнагароджаны нагрудным крыжам.
У кастрычніку 1907 года прызначаны рэктарам Ардонской духоўнай семінарыі, у жніўні 1908 года пераведзены настаяцелем царквы ў Канстанцінагорскай слабадзе блізу Пяцігорска. У верасні 1909 года прызначаны законанастаўнікам у Перм, дзе выкладаў у гарадскіх гімназіях, настаўніцкай семінарыі і камерцыйным вучылішчы. Вёў службу ў царкве Пермскага духоўнага вучылішча. З 1912 года зверхштатны святар пермскага Спаса-Праабражэнскага кафедральнага сабора. У 1913 годзе рэдактар «Пермскіх епархіяльных ведамасцяў». Быў адным з ініцыятараў пермскага «Навуковага таварыства, прысвечанага распрацоўцы гістарычных, філасофскіх, філалагічных і сацыяльна-юрыдычных ведаў»[2].
1 мая 1918 года жыхары Мотавіліхі выбралі Дзікоўскага святаром прыходу. У чэрвені 1919 года белая армія пакінула Перм, разам з ёй сышоў і Дзікоўскі. Далейшы яго лёс невядомы[3].
Жонка ― Дар’я Іулінаўна. Чацвёра дзяцей: старэйшы Рыгор (н. 1895), малодшы Аляксей (н. 1901).
Займаўся гісторыяй, археалогіяй. Аўтар шэрагу артыкулаў і нарысаў па гісторыі праваслаўя. Так, у прыватнасці, ім апублікаваная першая бібліяграфічная праца аб Гродзеншчыні ― «Вопыт бібліяграфічнага паказальніка артыкулаў і нататак, якія тычацца гісторыі цэркваў і манастыроў Гродзенскай губерні». Усяго ж выйшла больш за 30 гістарычных артыкулаў і нарысаў: «З летапісу Гродзенскага Барыса-Глебскага манастыра», «Барацьба Жыравіцкага манастыра з жыдоўствам», «Базіліянскі ордэн і яго значэнне ў заходне-рускай уніяцкай царквы», «Каранаванне Жыравіцкага цудатворнага абраза маці Божай» і інш[4][5].