Псаломшчык[1], (народн. дзячок) — служыцель праваслаўнага храма, які адказвае за правільныя спевы і чытанне на клірасе і за ўзгодненасць устаноўленага Тыпіконам парадку набажэнства з дапушчальнымі пажаданнямі служачага святара. Званне «Псаломшчык» зацверджана 16 (28) лютага 1885 года вызначэннем Свяцейшага Сінода усім хто знаходзіцца пры цэрквах прычэтнікам — царкоўнаслужыцелям, у абавязкі якіх уваходзіць чытанне з богаслужбовых кніг, спевы на клірасе і наогул удзел ва ўсіх царкоўных набажэнствах. Круг абавязкаў псаломшчыкам вызначаны, Найвысока зацверджаным 16 (28) красавіка 1869 года часопісам прысутнасці па справах праваслаўнага духавенства (пункт 4).
На абавязак псаломшчыка, пад наглядам святара і па яго распараджэнню, ўскладалася выкананне кліраснага чытання і спеваў, суправаджэнне святара пры наведванні вернікаў для выканання духоўных трэбаў і ўсю бухгалтэрыю па царкве і прыходу. Ён вёў метрычныя кнігі, кнігі для запісу павенчаных шлюбаў, іспаведныя роспісы, кліравыя ведамасці з падрабязным пазначэннем ўсіх дадзеных адносна храма, сродкаў зместу прычта, колькасці зямлі, бібліятэкі, а таксама сямействаў ўсіх членаў причта. У цяперашні час (пачатак XXI стагоддзя) псаломшчыкамі, часцей за ўсё, называюцца рэгенты невялікіх прыхадскіх хораў. У адрозненне ад святароў і царкоўнаслужыцеляў, псаломшчыкамі могуць быць і жанчыны.