Поўнае месяцавае зацьменне 27 ліпеня 2018 года | |
---|---|
Экліптыка на поўначы | |
Цыкл сараса |
129 (38 з 71) |
Гама | +0,1168 |
Працягласць (гадзіна: хвіліна: секунда) | |
Поўнае | 1:42:57 |
Частковае | 3:54:32 |
Паўценявое | 6:13:48 |
Кантакты (UTC) | |
P1 (першы кантакт Месяца з паўценем) | 17:14:49 |
U1 (першы кантакт Месяца з ценем) | 18:24:27 |
U2 (другі кантакт Месяца з ценем — поўнае ўваходжанне ў цень) |
19:30:15 |
Найбольшая фаза | 20:21:44 |
U3 (трэці кантакт Месяца з ценем — пачатак выхаду з ценю) |
21:13:12 |
U4 (чацвёрты кантакт Месяца з ценем — канец выхаду з ценю) |
22:19:00 |
P4 (выхад Месяца з паўценю) | 23:28:37 |
Ме́сяцавае зацьме́нне 27 лі́пеня 2018 го́да — поўнае месяцавае зацьменне, першае цэнтральнае зацьменне Месяца з 15 чэрвеня 2011 года. Месяц прайшоў праз цэнтр зямнога ценю. Максімальная фаза зацьмення наступіла ў 20:21:44 UTC (23:21:44 беларускага часу).
У момант зацьмення Месяц знаходзіўся побач са злучэннем з Марсам, прычым на гэты час прыпала вялікае процістаянне (перыгелійная апазіцыя) Марса, даволі рэдкая падзея, якая паўтараецца з перыядычнасцю 15—17 гадоў. Супадзенне настолькі працяглага поўнага месяцавага зацьмення з вялікім процістаяннем Марса адбываецца аж раз на 25 тысяч гадоў[1].
Паколькі зацьменне з’яўляецца цэнтральным і, апроч таго, адбылося ля апагею арбіты Месяца, дзе ён рухаецца па нябеснай сферы найбольш марудна, яно стала самым доўгім поўным месяцавым зацьменнем у XXI стагоддзі[2]. Агульная працягласць поўнай фазы складла каля 103 хвілін[2][3], што ўсяго на 5 хвілін менш за максімальную тэарэтычна магчымую працягласць.
Гэта зацьменне стала другім поўным месяцавым зацьменнем у 2018 годзе, пасля зацьмення, што адбылося 31 студзеня. Наступнае месяцавае зацьменне адбудзецца 21 студзеня 2019 года.
Зацьменне было цалкам бачна ва Усходняй Афрыцы, Цэнтральнай і Паўднёвай Азіі, а таксама ў Антарктыдзе. У Паўднёвай Амерыцы, Заходняй Афрыцы і Еўропе зацьменне пачалося пры ўзыходзе Месяца, ва Усходняй Азіі і Аўстраліі — наадварот, пры захадзе. У Паўночнай Амерыцы зацьмення не было бачна ўвогуле.
|
На карце бачнасці можна заўважыць, што ў Еўропе, Заходняй Афрыцы і Паўднёвай Амерыцы розныя фазы зацьмення назіраліся падчас узыходу Месяца; ва Усходняй Азіі і ў Аўстраліі — падчас заходу Месяца. У цэнтры карты (Усходняя Афрыка, Антарктыда, Індыйскі акіян, Цэнтральная Азія, Усходняя Еўропа) было бачна ўсё зацьменне. У раёнах, залітых цёмна-шэрым колерам, зацьменне не назіралася. Лініі адзначаюць моманты пачатку фаз зацьмення, якія супадаюць з узыходам ці заходам Месяца:
Наступнае мадэляванне паказвае прыкладны выгляд Месяца ў Паўночным паўшар’і, які праходзіць праз цень Зямлі падчас гэтага зацьмення. Яркасць Месяца ў паўценю перабольшаная. Паўднёвая частка Месяца праходзіць бліжэй да цэнтру ценю, таму будзе выглядаць цямней і большая за чырвоную.
Месяцавае зацьменне ўзнікае, калі Месяц праходзіць унутры зямнога ценю. З пачаткам зацьмення Зямля злёгку зацямняе Месяц, а затым цень пачынае «пакрываць» частку спадарожніка, афарбоўваючы яго ў цёмна-чырвона-карычневы колер (які можа мець розныя адценні, ад цёмна-карычневага да цёмна-чырвонага ў залежнасці ад атмасферных умоў). Месяц выглядае чырванаватым з-за рэлееўскага рассейвання (той жа эфект, які прымушае Сонца пры ўзыходзе і заходзе здавацца чырвоным), ён знаходзіцца ў зямным ценю, яго не дасягаюць прамыя сонечныя прамяні, але ён асветлены слабым святлом, рассеяным зямной атмасферай.[4]