Пісьменства — знакавая сістэма, прызначаная для фармалізацыі, фіксацыі і передачы тых або іншых дадзеных (маўленчай інфармацыі і інш. элементаў сэнсу безадносна да іх моўнай формы) на адлегласці і надацця гэтым дадзеным пазачасавага характара. Пісьменста — адна з формаў існавання чалавечай мовы.
Драбнюткія сэнсападзяляльныя адзінкі пісьма — графемы.
Пісьменнасць адрозніваецца ад іншых існуючых ці магчымых сістэм сімвалічнай камунікацыі тым, што заўсёды асацыюецца з некаторай мовай і вусным маўленнем на гэтай мове. У супрацьлегласць пісьменству, рознага роду візуальна-графічныя прадстаўлення інфармацыі — такія, як малюнкі, карціны, невербальныя картаграфічныя элементы і т. д. — не суаднесены з якой-небудзь канкрэтным мовай. Сімвалы на інфармацыйных знаках (малюнкі мужчыны і жанчыны, напрыклад) таксама не адносяцца да мовы, хоць могуць стаць яе часткай у тым выпадку, калі актыўна выкарыстоўваюцца ў спалучэнні з іншымі моўнымі элементамі. Некаторыя іншыя сімвалічныя абазначэнні — лічбы, лагаграмы — не маюць прамой сувязі з вызначанай мовай, але часта выкарыстоўваюцца на пісьме і такім чынам могуць лічыцца часткай пісьменства.
Мова ўласціва кожнай чалавечай супольнасці, і гэты факт можа разглядацца як неад’емная і вызначальная характарыстыка за ўсё чалавецтва ў цэлым. Аднак развіццё пісьменства і працэс паступовага выцяснення ёю традыцыйных вусных формаў зносін былі спарадычным, нераўнамерна і павольнымі. Аднойчы ўсталяваўшыся, пісьменнасць у агульным выпадку перажывае змены менш ахвотна, чым вусная размова, захоўваючы тым самым рысы і канкрэтныя выразы, не характэрныя больш для актуальнага стану жывой мовы. Адна з найбольш істотных пераваг выкарыстання пісьменства складаецца ў магчымасці стварэння пастаянных запісаў інфармацыі, выяўленай сродкамі мовы.