Маа Дунь (茅盾, сапр. Шэнь Яньбін, 沈雁冰; 4 ліпеня 1896, Дунсян, Дынастыя Цын — 27 сакавіка 1981, Пекін, Кітай) — кітайскі пісьменнік, грамадскі дзеяч.
Вучыўся ў Пекінскім універсітэце. У 1949—1964 гадах міністр культуры КНР, у 1976—1981 — старшыня Саюза кітайскіх пісьменнікаў.
Яго творчасці ўласціва спалучэнне традыцыйнага стылю з патрабаваннямі эстэтыкі сацыялістычнага рэалізму. Сам вызначаў свой метад як «натуралізм». Да натуралістаў адносіў такіх аўтараў як Л. М. Талстой, А. П. Чэхаў. Лічыў іх сваімі папярэднікамі. Праблемы інтэлігенцыі, расчараванай у рэвалюцыі, адлюстраваны ў трылогіі «Зацьменне» (1927—1928), зборніках апавяданняў «Шыпшына» (1929) і «Леташняя трава» (1931). Жыццё кітайскага горада і вёскі ў аповесці «Крама сям’і Лінь» (1932), рамане «Перад світаннем» (1933). Рэвалюцыйныя настроі ў сялянскім асяроддзі — галоўная тэма «Вясковай трылогіі» (1932—1934). У гады вайны супраць Японіі (1937—1945) у творах гучаць патрыятычныя матывы (раман «Распад», 1941; аповесці «Несправядлівасць», «Аповесць пра першы этап», «Пасля разгрому» і інш.). Роздум пра лёс кітайскай правінцыі напярэдадні рэвалюцыі 1911 адлюстраваны ў рамане «Зарошанае лісце, чырвонае, як кветкі веснавыя» (1942). Аўтар літаратурна-крытычных твораў, публіцыстыкі (зборнікі «Натхненне». 1959: «Пра гісторыю і гістарычныя драмы», 1962, і інш.). Увёў у кітайскую літаратуру метад «плыні свядомасці» (раман «Распад»).
Прапагандаваў у Кітаі творчасць Томаса Мана, Эрнеста Хемінгуэя, Івана Вазава і інш. Перакладаў творы Валянціна Катаева, Васіля Гросмана. Падчас «культурнай рэвалюцыі» адышоў ад літаратурнай дзейнасці. У КНР ёсць літаратурная прэмія імя Маа Дуня.
| Папярэднік: — |
Старшыня Саюза кітайскіх пісьменнікаў 1953—1981 |
Пераемнік: Ба Цзінь |