У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бабровіч.
Лявон Гмырак (сапр. Мечыслаў Бабровіч; 6 (18) красавіка 1891, фальв. Пархвенава, Вілейскі павет, цяпер Докшыцкі раён, Віцебская вобласць — 30 чэрвеня (13 ліпеня) 1915[2]) — беларускі крытык, публіцыст і празаік[1].
Вучыўся ў 1-й Віленскай гімназіі, якую скончыў у 1908 годзе[1]. Пасля адвучыўся ў прыватнай тэхнічна-прамысловай школе ў Варшаве (1912)[1]. Працаваў у Вільні, фальварках Віленскай губерні. У 1914 прызваны ў армію, загінуў на фронце Першай Сусветнай вайны[1].
Біяграфія вывучана недастаткова, магчыма, што ён з’яўляецца братам дзеяча рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі Я. С. Бабровіча[2].
Друкавацца пачаў з 1913 ў газеце «Наша ніва»[1], з якой супрацоўнічаў і пазней: друкаваў там апавяданні («Васілёва вяселле»), фельетоны, публіцыстычныя і крытычныя артыкулы.
Аўтар апавядання «Васілёва вяселле» (1913), нарыса па гісторыі нацыянальна-культурнага руху «Беларускае нацыянальнае адраджэнне» (1914), артыкулаў па гісторыі беларускай культуры, актуальных праблемах сацыяльна-палітычнага жыцця, артыкула «Тарас Шаўчэнка» (1914) і інш.
Выступаў за культурна-нацыянальную аўтаномію Беларусі ў саюзе з дэмакратычнымі сіламі Расіі, супраць хутарызацыі, падатковай палітыкі царызму і г. д. Як крытык абараняў пазіцыі рэалізму і народнасці(руск.) бел., выступаў супраць дэкадэнцтва(руск.) бел., прызываў пісьменнікаў адгукацца на ўсе важныя з’явы жыцця, абуджаць ў грамадстве гуманныя імкненні, вучыцца ў класікаў сусветнай літаратуры.