У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Нарбут. Людвік Тэадор Нарбут (31 жніўня 1832, в. Шаўры, Лідскі павет — 4 мая 1863) — ваенны, адзін з кіраўнікоў паўстання 1863-1864 гадоў у Беларусі і Літве.
З роду Нарбутаў, сын Тэадора Нарбута, архітэктара, інжынера і вядомага гісторыка. Вучыўся ў Лідскім павятовым вучылішчы, потым у Віленскай гімназіі, дзе ў канцы 1850 года быў арыштаваны за спробу стварыць «общество патриотов с целью произвести восстание». У сакавіку 1851 года публічна пакараны розгамі і аддадзены ў салдаты.
Служыў на Каўказе, атрымаў афіцэрскае званне расійскай арміі. З 1859 года ў адстаўцы. Вярнуўся на радзіму ў пачатку красавіка 1860 года. Жыў у бацькі, вёў гаспадарку. Калі ажаніўся, пасяліўся ў маёнтку Сербянішкі, паблізу Шаўроў.
Падчас падрыхтоўкі паўстання прыхільнік партыі «чырвоных», звязаўся з К. Каліноўскім, бываў на канспіратыўных сходах. У падпольнай арганізацыі выконваў абавязкі акруговага арганізатара. Адным з першых арганізаваў партызанскі атрад на Беларусі, з якім 3 месяцы (люты-красавік 1863) паспяхова вёў барацьбу супраць карнікаў. 13 лютага 1863 года загадам Віленскага рэвалюцыйнага камітэта быў прызначаны ваенным начальнікам Лідскага павета. Ад паўстанцкіх улад меў званне палкоўніка. Загінуў у баі пад Дубічамі.