Людвіг Квідэ (23 сакавіка 1858 — 4 сакавіка 1941) — доктар філасофскіх навук, аўтар многіх гістарычных прац, лаўрэат Нобелеўскай прэміі міру (1927), якую атрымаў «За падрыхтоўку грамадскай думкі Францыі і Германіі да мірнага супрацоўніцтва» разам з Фердынандам Эдуардам Бюісонам (Францыя).
У поўнай меры ахвяра знешняй палітыкі сваёй краіны ў першай палове ХХ стагоддзя, Квідэ двойчы, падчас Першай і ў пачатку Другой Сусветнай вайны вымушаны быў станавіцца палітычным эмігрантам і жыў за мяжой.
Раней ён таксама пабываў у турме — памфлет, высмейваў Вільгельма Другога, што каштавала яму трох месяцаў волі. Квідэ ўдзельнічаў ва ўсіх канферэнцыях пацыфісцкага руху, у тым ліку ў антываеннай канферэнцыі 1915 года, каардынаваў працу міралюбных сілаў. Альтэрнатывай яму бачылася рэгуляванне адносін дзяржаў пры дапамозе міжнароднага права, якое павінна было пазбавіць свет ад бед вайны. Памёр у выгнанні.