У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Львоў. Тапонім «Львів» (бел.: Львоў) — субстантывіраваны прыналежны склон на -ов- ад старажытнаўкраінскага асабістага імя Лѣвъ, якое насіў сын князя Данііла Галіцкага[1][2][3][4].
На працягу сваёй гісторыі Львоў ні разу не мяняў назвы. Фанетычна больш старой з’яўляецца форма Львовъ; этымалагічным правапісам старажытная форма і найноўшае гучанне спалучаліся ў напісанні Львôвъ. Форма «Львів» у слоўніках упершыню з’явілася ў слоўніку ў 1886 (першы том “маларасійска-нямецкага слоўніка” Е. Жэлехоўскага) (што ў жывой гаворцы гэтая форма існавала раней - няма сумневу), але яшчэ ў 1864 годзе М. Номіс фіксуе прымаўку «Львів не всякому здорів» (“Украінскія прымаўкі, прыказкі і г.д.”).
Адносна Львова традыцыйнымі з’яўляюцца шмат эпітэтаў. Распаўсюджанай з’яўляецца назва «Горад Льва». Час ад часу ўжываюцца такія параўнанні, назвы і словазлучэнні, як «горад львоў», «горад спячых львоў», «Каралеўскі горад», «Жамчужына кароны Еўропы», «Горад-музей», «сталіца Галічыны», «маленькі Парыж», «маленькая Вена», «украінскі П’емонт», «Бандэрштадт», «культурная сталіца Украіны» і іншыя.
Назва «Львів» у іншых мовах вельмі разнастайная. Грэкі ўжывалі да канца XIII ст. назвы: Літвон, Літвада; царгародскі, александрыйскі і іерусалімскі патрыярхі называлі Львоў «Леовіас», або «Леантопаліс».
У турэцкай мове назва Львова была: «Ілі», «Ільба», «Ілібат», «Ілібаў», «Ільбадзір», на армянскай мове Львоў называўся «Ілоф», на габрэйскай — «Лемберґ».
Заходнееўрапейскія мовы перанялі або лацінскую форму «Леопаль», або нямецкую «Лемберґ».