Лукаш Галамбёўскі (польск.: Łukasz Gołębiowski; 13 кастрычніка 1773, в. Пагост, Пінскі раён — 7 студзеня 1849, Казімероўка(польск.) бел., Тышоўцы[2]) — адзін з першых польскіх этнографаў, удзельнік паўстання пад кіраўніцтвам Касцюшкі, гісторык, бібліятэкар, перакладчык, мемуарыст, член Варшаўскага таварыства сяброў навук(польск.) бел.[3].
Нарадзіўся ў в. Пагост, што непадалёку ад Пінска. Бацька — Іосіф Галамбёўскі, арандатар, маці — Барбара. Вучыўся ў школе піяраў у Дубровіцы. Дзякуючы сяброўству з Алаізам Фелінскім у 1791 годзе Лукаш быў прыняты на пасаду клерка ў камісара казначэйства Т. Чацкага. У 1792 ён пераехаў са сваім работадаўцам у Шчэкаціны, дзе збіраліся бібліятэчныя фонды. Падчас паўстання Касцюшкі, як афіцэр 2-га палка пяхоты, прымаў актыўны ўдзел, у прыватнасці, у бітве пад Шчакацінамі. У 1803 годзе ажаніўся з Жазэфай Палускай (пам. у 1844)[4]. З 1818 быў актыўным членам Таварыства сяброў навук(польск.) бел. (з 1823 быў сакратаром таварыства), а праз пяць гадоў — пасля пераезду ў Варшаву — арганізацыі Таварыства элементарных кніг(польск.) бел.. У 1825 годзе яму было даручана заданне арганізаваць каталог калекцыі Таварыства. Акрамя таго, у гэты перыяд ён працаваў у Камітэце рэлігіі і народнай адукацыі. Два гады пасля (у 1827) стаў прафесарам літаратуры ў нядаўна адчыненым педагагічным інстытуце.
У кнізе «Гульні і забавы розных саслоўяў па ўсяму краю ці ў некаторых толькі правінцыях» (1831) расказаў пра беларускія народныя абрады тройцы(руск.) бел., купалля, куста, змясціў купальскія, русальныя, жніўныя песні з нотамі, паданне пра папараць-кветку. У кнізе «Народ польскі, яго звычаі, забабоны» (1830) апісаў жыццё, побыт, абрады беларусаў[3].
Многія з работ даследчыка былі апублікаваны ў часопісах: Przyjaciel Ludu (1843), Rocznik Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1825, t. 17-18), Rozrywki dla Dzieci (1824), Zbieracz Literatury i Polityki (tu: «O historykach polskich w ogóle», 1838, t. 3).
Рукапісы знаходзяцца ў дзяржаўных архівах Варшавы (Зборнікі Каратыскага, XI 99).