Лувійская мова — старажытная індаеўрапейская мова, распаўсюджаная ў Малой Азіі ў бронзавым і раннім жалезным веку, родная мова лувійцаў.
Лувійская мова адносіцца да зніклай галіны анаталійскіх моў індаеўрапейскай моўнай сям’і. Гэта аглюцінатыўная мова з характэрным намінатыўным словазмяненнем.
У 2 тысячагоддзі да н. э. лувійскай мовай карысталіся на тэрыторыі амаль усёй Малой Азіі. Запісы на ёй таксама знаходзяць у паўночнай Сірыі. У XIV - XII стст. да н. э. пісьмовая лувійская мова нароўні з хецкай афіцыйна ўжывалася ў Хецкай дзяржаве. У тэкстах XIII ст. да н. э. нават заўважны ўплыў лувійскай мовы на хецкую. Пасля знікнення Хецкай дзяржавы лувійская мова выкарыстоўвалася жыхарамі Малой Азіі да VII ст. да н. э.
Першае апісанне лувійскіх іерогліфаў было пакінута ў 1812 г. швейцарскім вандроўнікам падчас наведвання Хамы. У 1876 г. А. Г. Сэйс прапанаваў версію, што яны з’яўляюцца хецкімі. Таму першыя знаходкі лувійскіх тэкстаў на месцы раскопак хецкіх гарадоў вызначаліся як хецкія. У 1919 г. швейцарскі даследчык Эміль Фарэр вылучыў лувійскую мову як самастойную, блізкую да хецкай.
З пачатку 2 тысячагоддзя да н. э. ужываліся 2 сістэмы пісьма: акадскі клінапіс і арыгінальныя лувійскія іерогліфы.