wd wp Пошук:
    ⬜

    Кніга Юдзіф

    Кніга Юдзіф (стар.-грэч.: Ἰουδίθ) — нароўні з кнігай Тавіта, адна з найбольш павучальных біблейскіх кніг. У праваслаўі і каталіцызме ўваходзіць у склад Старога Запавету, але адсутнічае ў Яўрэйскай Бібліі (Танаху) і не ўваходзіць у Стары Запавет у пратэстантызме[1]. У Рускай праваслаўнай царкве і каталіцызме адносіцца да другакананічных кніг, у іўдаізме у пратэстантызме — да апокрыфаў.

    Мова напісання

    Няясна, ці была кніга напісана на іўрыце, або на грэчаскай мове. Найстарэйшая версія месціцца ў Септуагінце і можа быць перакладам з яўрэйскай або адразу напісанай па-грэчаску. [2]

    Змест

    Іўдзейская гераіня, патрыётка і сімвал барацьбы іўдзеяў супраць іх прыгнятальнікаў у старажытнасці на Блізкім Усходзе[3], Юдзіф «была… прыгожая з віду, тварам вельмі прывабная»  (Юдзіф. 8:7). Пасля таго, як войскі асірыйцаў аблажылі яе родны горад, яна прыбралася і адправілася ў лагер ворага, дзе прыцягнула ўвагу палкаводца Алаферна. Калі ён напіўся і заснуў, яна адсекла яму галаву і прынесла яе ў родны горад, які такім чынам апынуўся выратаваным. Біблейская энцыклапедыя архімандрыта Нікіфара лічыць датай гэтага подзвігу каля 589 года да н.э.

    Біблія Францыска Скарыны

    Асноўны артыкул: Кніга Юдзіф (Скарына) Захавалася 9 экземпляраў выдання. На тытульным лісце змешчана гравюра і пашыраная назва кнігі («Зуполъне выложены на руский языкъ докъторомъ Франциском Скориною изъ славнаго града Полоцька напредъ Богу ко чти и людемъ посполитым к научению»), а на адвароце — прадмова, у якой Скарына коратка выкладае гісторыю Асірыйскай, Вавілонскай і Персідскай дзяржаў, а таксама абставіны патрыятычнага ўчынку Юдзіф:

    «Дозволена нам сия книга Иудиф чести к нашему научению, абыхом, яко зеръцало, жену сию преславную пред очима имеюще, в добрых делах и в любви отчизны не толико жены, но и мужи наследовали и всякого тружания и скарбов для посполитого добра и для отчизны своея не шкодовали, понеже от прирожения звери, ходящие в пустыни, знають ямы своя; птици, летающие по возъдуху, ведають гнезда своя; рибы, плавающие по морю и в реках, чують виры своя; пчелы и тым подобныя боронять ульев своих, — тако ж и люди, игде зародилися и ускормлены суть по бозе, к тому месту великую ласку имають».

    У канцы прамовы асветнік указвае, што першапачаткова кніга была напісана на халдзейскай мове. На 3-26 аркушах выдадзены тэкст 16 раздзелаў кнігі Юдзіф, на апошнім аркушы — кароткае пасляслоўе.

    Зноскі

    1. ↑ Д. Г. Добыкин. Лекции по введению в Священное Писание Ветхого Завета. — Санкт-Петербург.: Санкт-Петербургская православная духовная академия, 2012. — C. 23, 24
    2. ↑ Schmitz, Barbara (2010). “Holofernes’s Canopy in the Septuagint”. in Kevin R. Brine, Elena Ciletti and Henrike Lähnemann. The Sword of Judith. Judith Studies across the Disciplines. Open Book Publishers. ISBN 978-1-906924-15-7. http://www.openbookpublishers.com/reader/28.
    3. ↑ Дж. Холл. Словарь сюжетов и символов в искусстве. М.: Крон-пресс, 1996. С. 631-2

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (6):
    Катэгорыя·Кнігі Старога Запавету
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
    Катэгорыя·Другакананічныя кнігі
    Катэгорыя·Вікіпедыя·Спасылка на Вікісховішча непасрэдна ў артыкуле
    Катэгорыя·Кніга Юдзіф
    Катэгорыя·Кнігі паводле алфавіта