Карл Ауэр фон Вельсбах (ням.: Carl Auer von Welsbach; 1 верасня 1858, Вена — 4 жніўня 1929, Мёльблінг) — аўстрыйскі хімік, даследчык рэдказямельных элементаў.
Вучыўся ў Венскім і Гейдэльбергскім універсітэтах (1878—1882). У 1882—1887 гадах працаваў у Венскім універсітэце разам з Адольфам Лібенам, у 1887—1900 гадах — на хімічным заводзе пад Венай, які вырабляў солі рэдказямельных элементаў. З 1900 года — кіраўнік металургічнага завода ў Трайбаху (Аўстрыя), дзе заснаваў вялікую хімічную лабараторыю, на аснове якой пазней узніклі Трайбахскія хімічныя заводы (Treibacher Industrie AG).
Асноўныя навуковыя працы Аўэра фон Вельсбаха прысвечаны вывучэнню рэдкіх зямель. У 1885 годзе ён паказаў, што элемент дыдым, адкрыты К. Г. Масандэрам, з’яўляецца сумессю двух іншых элементаў, якія ён назваў празеадымам і неадымам.
Аўэр фон Вельсбах выявіў таксама яркае свячэнне аксідаў цэрыя і іншых рэдка зямельных элементаў пры высокіх тэмпературах. У 1885 годзе ён вынайшаў і запатэнтаваў газакалільную сетку, якая нашмат узмацняла свяцільнасць газавага полымя, якое выкарыстоўвалася тады для асвятлення — так званы «аўэраўскі каўпачок».
Важным вынаходствам Аўэра фон Вельсбаха стаў выраб мішметала і цэрыева-жалезнага сплаву, які мог прымяняцца для вырабу штучных крэменяў для запальніц (1898).
У 1900 годзе Аўэр фон Вельсбах прапанаваў выкарыстоўваць у электрычных лямпах напальвання осміевую нітку замест вугальнай. З-за дарагоўлі осмія гэта ўдасканаленне не атрымала распаўсюджвання, аднак абумовіла пераход на вальфрамавыя ніткі.