Канстанцін Іванавіч Кернажыцкі (25 верасня (8 кастрычніка) 1902, вёска Выдранка, Краснапольскі раён, Магілёўская вобласць — 28 лютага 1942, ГУЛАГ) — беларускі гісторык, педагог. Кандыдат гістарычных навук (1934), дацэнт БДУ.
Нарадзіўся ў сям’і святара. У 1926 годзе скончыў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт. З 1930 года працаваў старшым навуковым супрацоўнікам у Інстытуце гісторыі АН БССР, выкладаў у БДУ.
Сямейнае становішча: жонка, двое дзяцей.
11 снежня 1937 года арыштаваны НКУС БССР у Мінску па адрасе: вул. Свярдлова, д. 49, кв. 34.
14 траўня 1939 года прыгавораны пазасудовым органам (спецтройкай НКУС БССР) як «польскі шпіён» на 8 гадоў папраўча-працоўных лагераў.
Памёр у Краслагу ў г. Канску Краснаярскага края.
Асабовая справа № 11843-с захоўваецца ў архіве КДБ Беларусі. Пасмяротна рэабілітаваны 5 чэрвеня 1958 года.
Сфера навуковых інтарэсаў — праблемы генезісу капіталізму ў беларускіх губерніях. Даследаваў аграрную гісторыю Беларусі познефеадальнай і капіталістычнай эпох, эвалюцыю феадальнага спосабу вытворчасці ў канцы XVII — 1-й пал. XIX ст. Займаўся пытаннямі распаду феадальна-прыгонніцкай сістэмы, перыядызацыі гісторыі познефеадальнага перыяду на Беларусі. Разам з Дз. Дудковым абгрунтаваў капіталістычны характар аграрнага ладу Беларусі пасля сялянскай рэформы ў Расійскай імперыі (1861) пры адначасовым захаванні значных перажыткаў прыгонніцтва. Адзін са складальнікаў зборніка дакументаў «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, 1936).
Працы К. Кернажыцкага лічацца важнай вяхой у беларускай гістарыяграфіі ХХ стагоддзя[1].