У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Буслаў. Казімір Паўлавіч Буслаў (25 кастрычніка 1914, в. Кашалёў, Буда-Кашалёўскі раён — 20 студзеня 1983) — беларускі савецкі філосаф. Акадэмік АН БССР (1972; член-карэспандэнт з 1969), доктар філасофскіх навук (1965), прафесар (1966). Заслужаны дзеяч навукі БССР (1978)[1].
Член КПСС з 1943 г. Скончыў Смаленскі педагагічны інстытут у 1938, Вышэйшую партыйную школу пры ЦК ВКП(б) ў 1947 годзе, Акадэмію грамадскіх навук пры ЦК КПСС у 1951[1] г.
У 1944—1948 гг. лектар ЦК КП(б)Б, у 1951-56 загадчык аддзела ЦК КПБ, у 1956—1972 гг. дырэктар Інстытута філасофіі і права АН БССР. У 1970—1972 гг. выконваючы абавязкі, у 1973—1976 гг. акадэмік-сакратар Аддзялення грамадскіх навук АН БССР, з 1976 года загадчык сектара Інстытута філасофіі і права АН БССР[1]. Адначасова з 1951 г. дацэнт, затым прафесар БДУ, Мінскага радыётэхнічнага інстытута. З 1972 года старшыня Беларускага аддзялення Філасофскага таварыства СССР[1].
Кандыдат у члены ЦК КПБ ў 1952—1954 гг., член ЦК КПБ ў 1954—1961 гг. Дэпутат Вярхоўнага Савета БССР у 1955—1959[1] гг.
Навуковыя працы Буслава прысвечаны гістарычнаму матэрыялізму(руск.) бел., праблемам сацыялістычнага прагрэсу, гуманізму і культуры[1].
Апублікаваў больш за 60 навуковых прац, у тым ліку 4 манаграфіі[2].
Асноўныя працы[2]:
Дзяржаўная прэмія БССР 1984 г. за цыкл работ па гісторыі філасофіі і грамадскай думкі Беларусі дакастрычніцкага перыяду. Узнагароджаны ордэнам Кастрычніцкай Рэвалюцыі (1974), медалямі[2].