У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Кадваладр. Кадва́ладр ап Кадва́лан, ці Кадва́ладр Блаславёны (вал.: Cadwaladr ap Cadwallon, памёр у 682) — кароль Гвінеда (655—682), сын Кадвалана ап Кадвана.
Кадваладру быў усяго год, калі загінуў яго бацька Кадвалан ап Кадван. Прастол Гвінеда ўзурпаваў Кадавайл, а немаўля павезлі ў Брэтань. Нават даведаўшыся пра смерці ўзурпатара ў 655 годзе, Кадваладр не паехаў на радзіму. Тым часам Гвінед пакутаваў ад голаду, чумы і міжусобіц, а звестак пра падзеі, якія адбываліся ў ім, вельмі скупыя. Кадваладр вярнуўся ў свае ўладанні толькі праз некалькі гадоў пасля смерці Кадавайла. Ён працягнуў барацьбу з англасаксонскай экспансіяй на захад, але здзейснены ім у 658 годзе паход у Сомерсет завяршыўся яго паражэннем у бітве пры Пеонуме.
Гэты кароль надаваў вялікую ўвагу царкве. Асабліва ён падтрымліваў абацтва Клінаг Ваўр. Паводле некаторых звестках пад канец жыцця Кадваладр сышоў у манастыр Эглуіс Айл і памёр падчас паломніцтва ў Рым, магчыма, ад чумы. Яго цела было вернута на радзіму і пахавана ў гэтым манастыры, пераназваным у яго гонар у Лангадваладр. Пазней Кадваладр быў прылічаны да ліку святых. Яго сцяг з чырвоным драконам выкарыстоўвалася Генрыхам VII Цюдарам, які лічыў сябе прамым спадчыннікам каралёў Гвінеда. Гальфрыд Монмуцкі называе Кадваладра апошнім Вярхоўным каралём брытаў.