Кабінет міністраў — найвышэйшы орган выканаўчай улады, які здзяйсняе адміністрацыйна-распарадчыя функцыі ў сферы дзяржаўнага кіравання.
У шэрагу краін найвышэйшы орган выканаўчай улады можа мець іншую назву (да прыкладу ў СССР Савет Міністраў).
Кабінет міністраў з’яўляецца калегіяльным органам. Калегія кабінета міністраў складаецца з міністраў, якія ўзначальваюць галіновыя міністэрствы. Асноўныя, найбольш важныя дзяржаўныя рашэнні прымаюцца на савеце міністраў шляхам прамога галасавання. Нарматыўна прававыя акты прымаюцца пастановамі кабінета міністраў, падпісанымі прэм’ер-міністрам.
Паводле тэорыі дзяржавы і права, дзяржаўная ўлада мае тры галіны: заканадаўчую, выканаўчую і судовую. Менавіта выканаўчай уладай і з’яўляецца кабінет міністраў, які, у сутнасці сваёй, прадстаўляе ўрад краіны, які дзейнічае ў рамках заканадаўчых актаў, прынятых найвышэйшым заканадаўчым органам (парламент, сенат, савет народных дэпутатаў, кангрэс, кнэсет, меджліс і да т.п.).
Кожная дзяржава на заканадаўчым узроўні замацоўвае пэўныя функцыі за Кабінетам міністраў. У той жа час можна вылучыць асноўныя функцыі, уласцівыя ў цэлым найвышэйшаму выканаўчаму органу, гэта рэгуляванне адносін у сферах:
На чале кабінета міністраў стаіць прэм’ер-міністр. Структурна кабінет міністраў складаецца з міністэрстваў, камітэтаў (напрыклад Камітэт дзяржаўнай бяспекі СМ СССР) і ведамстваў. Міністэрствы, у сваю чаргу падзяляюцца на дэпартаменты або галоўныя ўпраўленні. У асобных краінах кабінет міністраў складаецца з дэпартаментаў (Ганконг).