Заходнесеміцкія мовы — падгрупа семіцкіх моў. Тэрмін увёў Фрыц Гомель у 1883 годзе[1][2][3].
Гэта класіфікацыя, якую падтрымліваюць семітолагамі Робертам Хецранам[en] і Джонам Хунергардам[en], падзяляе семіцкую сям’ю на дзве галіны: усходнюю і заходнюю. Першая складаецца з вымерлых эблаіцкай і акадскай моў. У заходнюю трапляе большасць семіцкіх моў, і яна, у сваю чаргу, падзяляецца на падгрупы: эфіасеміцкія, паўднёвааравійскія, арабская і паўночна-заходнія семіцкія мовы (у тым ліку іўрыт, арамейскія мовы і ўгарыцкая мова). Дзве першыя падгрупы (эфіасеміцкія і паўднёвааравійскія) маюць шмат агульнага, і іх часта аб’ядноўваюць у агульную падгрупу (паўднёвасеміцкія).
Класіфікацыя арабскай мовы праблематычная. У больш старых класіфікацыях яго прылічалі да паўднёвасеміцкіх моў. Аднак Хецран і Хунергард аб’ядноўваюць яе з паўночнасеміцкімі мовамі, і разам яны ўтвараюць цэнтральнасеміцкую групу. Некаторыя семітолагі настойваюць на старой класіфікацыі, заснаванай на падабенстве «ламанага множнага ліку».
Некаторыя лінгвісты лічаць, што этэакіпрская мова была заходнесеміцкай мовай.