Добрыца Чосіч (сербск.: Добрица Ћосић, 29 снежня 1921, Веліка-Дрэнава, Сербія) — сербскі пісьменнік, грамадскі дзеяч.
Скончыў Школу журналістыкі і Вышэйшую палітычную школу. У 2-ю сусветную вайну ўдзельнічаў югаслаўскага партызанскага руху. Акадэмік Сербскай акадэміі навук і мастацтваў (1982). У 1992-93 прэзідэнт Саюзнай Рэспублікі Югаславіі.
Друкуецца з 1943. Вядомасць прынёс першы раман «Сонца далёка» (1951), які ўвасобіў пераадоленне ідэалагізацыі і схематызму, азначыў новыя тэндэнцыі ў развіцці літаратур народаў Югаславіі. У творчасці, выяўляючы на кожным этапе наватарскія рысы, сцвердзіўся як раманіст эпічнага складу, здольны глыбока асэнсоўваць і дэміфалагізаваць гісторыю народа і чалавецтва, ствараць універсальныя метафары і тыпы: раманы «Карані» (1954), «Казка» (1966), «Грэшнік» (1984), «Адступнік» (1986), «Вернік» (1990) і гісторыка-панарамныя творы «Падзелы» (1961), «Час смерці» (1975), «Час улады» (1995), «Час ліха» (1996). Аўтар кніг публіцыстыкі і эсэістыкі, у т.л. «Перамены» (1992).