Даніэль Бутвіл (літ.: Danielius Butvilas, польск.: Daniel Butwiłł, каля 1612, Коўна – 10 студзеня 1682, Навагрудак) – паэт, драматург, педагог.
Выхаванец Папскай семінарыі ў Браневе. Уступіў у Вільні 17 жніўня 1631 г. у Таварыства Ісуса. У 1633–1634 гг. авалодваў педагагічным майстэрствам пад кіраўніцтвам прафесара Жыгімонта Лаўксміна ў настаўніцкай семінарыі пры Нясвіжскім езуіцкім калегіуме[2]. Вывучаў філасофію (1635–1638) і тэалогію (1640–1644) ў Віленскай акадэміі[3]. У 1646–1647 гг. – прафесар рыторыкі у настаўніцкай семінарыі ў Вільні, дзе пад яго кіраўніцтвам займаліся 10 семінарыстаў-езуітаў[4][5]. Прафесар філасофіі ў Віленскай акадэміі (1647–1650). У 1648 г. атрымаў ступень магістра філасофіі і вольных навук, а ў 1655 г. – доктара тэалогіі. З 1652 па 1654 гг. быў спаведнікам біскупа смаленскага Францішка Далмата Ісайкоўскага[5].
У гады вайны Рэчы Паспалітай са Швецыяй (1655–1660), як і многія іншыя езуіты з занятых шведамі зямель, пэўны час знаходзіўся ў езуіцкім калегіуме ў Інсбруку[6]. Пасля вяртання на Радзіму – рэктар езуіцкага калегіума ў Крожах (1658–1661)[7] і Віленскай акадэміі (1663–1666)[4]. Суперыёр місіі ў Варні (1667–1670)[8]. З 1670 па 1673 гг. – рэктар Полацкага езуіцкага калегіума[9]. Прафесар маральнай тэалогіі і прэфект школ у Крожах (1673–1675)[3], прэфект школ у новым калегіуме ў Новай Мышы (1677–1678)[5].
Аўтар лацінамоўнай драмы Architectus fraudium, якая была пастаўлена ў школьным тэатры ў Вільні (1670). Яму належаць багаслоўскія працы, прамовы, панегірык Oratio in laudem primorum decem Patrum S. J., апублікаваны ў зборніку Альберта Каяловіча Grates saeculares … ab alma Academia et Universitate Vilnensi (Вільня, 1640)[3][10].