Грабніца Леапардаў (італ.: Tomba dei Leopardi) — гэта этруская пахавальная камера, званая так з-за леапардаў, якія супрацьстаяць(англ.) бел., намаляваных над банкетнай сцэнай(руск.) бел.. Грабніца знаходзіцца ў межах Некропаля Мантэроці, які датаваны каля 480—450 да н. э[2].
Роспіс у Грабніцы Леапардаў з’яўляецца адной з найбольш добра захаваных фрэсак Тарквініі[3], і вядомы «сваёй ажыўленай афарбоўкай, і яе аніміраванымі жывапісаннямі, якія ўзбагачаны з дапамогай жэстаў»[4]. Гэта адзін з самых значных узораў этрускага пахавальнага мастацтва і мае памеры 3,52 × 3,30 × 2,16 м.
Удзельнікамі банкету з’яўляюцца «элегантна апранутыя» пары мужчына-жанчына з удзелам двух аголеных хлопчыкаў, якія нясуць прадметы сервіроўкі. Жанчыны малююцца са светлай скурай, а мужчыны — з цёмнай, у адпаведнасці з гендэрнымі канвенцыямі, прынятымі на Блізкім Усходзе, у Егіпце і архаічнай Грэцыі. Размяшчэнне трох пар апярэджвае трыкліній(руск.) бел. з раманскай(руск.) бел. сталовай[5]. Музыкі намаляваныя на сценах злева і справа ад банкета[5]. Справа комас з камастаў і музык падыходзіць да бяседы; злева шэсць музыкаў і носьбіты падарункаў з’яўляюцца ў больш велічным шэсці[6].
Чалавек на крайняй правай канапе трымае яйка, сімвал рэгенерацыі[5], а іншыя піруючыя трымаюць вянкі[7]. Падобная сцэна звычайна бярэцца прадстаўляць пахавальны баль нябожчыка ці сямейны банкет, які будзе праведзены ў гадавіну яго смерці. Яна прадстаўлена як свята жыцця[5], у той час як этрускія банкетныя сцэны ў больш ранніх магілах маюць больш змрочны характар[8]. Сцэна, здаецца, мае месца на адкрытым паветры, ля стройных дрэў і расліннасці, магчыма, пад навесам[9].
Хоць гэтыя фігуры выразна этрускія[5], стваральнік цэнтральнай сцэны абапіраецца на тэндэнцыі ў грэчаскім мастацтве і азначае сваёй працай пераход ад архаікі ў ранні класічны стыль(руск.) бел. у этрускім мастацтве[10]. Святочныя шэсці на левай і правай сценах больш прыкметна архаічныя і выкананы іншымі мастакамі[11].
Грабніца была выяўленая ў 1875 годзе. У 1920-х, Д. Г. Лоўрэнс(руск.) бел. апісаў роспіс у сваіх падарожных нарысах Sketches of Etruscan Places[12]:
Сцены гэтай маленькай грабніцы — танец сапраўднай асалоды. Пакой здаецца заселены дасюль этрускамі шостага стагоддзя да Нараджэння Хрыстова[13], яркімі, жыццярадаснымі людзьмі, якія, мусіць, жылі ў рэальнай паўнаце. Шэсці танцораў(руск.) бел. і музыкаў, якія рухаюцца на шырокім фрызе да пярэдняй сцяны грабніцы, сцяна, якая стаіць перад намі, калі мы ўступаем з цёмнай лесвіцы, і дзе бяседа адбываецца ва ўсёй красе… Гэта ўсё колер, і здаецца, што мы не пад зямлёй, а нейкім пакоі мінулых дзён. Так што ўсе колер, і мы, здаецца, не пад зямлёй зусім, але ў нейкім вясёлым памяшканні ў мінулым |
Мастацка карціна разглядаецца як менш складаная і вытанчаная, чым знойдзеная ў Грабніцы Бігаў(фр.) бел. або ў Грабніцы Трыклінія(англ.) бел.[7].