Войіслаў Д. Дэвіч (сербск.: Војислав Д. Девић) нар. ў Новы-Садзе, у 1952 г.) — даследчык, тэарэтык і практык прасторавага планавання, горадабудаўніцтва, архітэктуры, абароны архітэктурнай спадчыны, экалогіі, футуралогіі, картаграфіі і геапраектаў.[1]
Дэвіч скончыў Архітэктурны факультэт у Бялградзе ў 1977 годзе (кафедра для гарадскога планавання. Ён спецыялізаваўся на горадабудаўніцтве ў Парыжскім універсітэце VIII у Сэн-Дэні ў 1982/3 г.
З 1979 па 1994 год працаваў у Інстытуце урбаністыкі горада Новы-Сад, дзе з 1992 па 1994 гг. таксама быў сябрам Рады кіраўніцтва. Член гарадской камісіі Новы-Саду па пытаннях гарадскога планавання на 1990—1992 і 2001—2003 гады. У 2001—2002 гг. працаваў у Выканаўчым савеце АК Ваяводзіна ў Сакратарыяце эканомікі, у Сектары горадабудаўніцтва і будаўніцтва. З 2013 па 2016 год быў членам Савета па урбаністыцы, камерцыйным памяшканням і жыллёвых пытаннях Савета горада Новы-Сад.
З 1992 года Дэвіч быў сакратаром Славенскага інстытута ў Новы-Садзе; з 2005 г. саветнік Геаграфічнага інстытута імя Ёвана Цвийича Сербскай акадэміі навук і мастацтваў; з 2008 года дырэктар па Стратэгіі Праекта, а з 2011 года кіраўнік фонду Матыца Міра. У 1995 годзе ён быў абраны прафесарам і акадэмікам Міжнароднай славянскай акадэміі навук, адукацыі і мастацтваў у Маскве.
Абаронца плошчаў, могілак і цэркваў Новы-Саду, а таксама прадстаўнік агульнай архітэктурнай спадчыны Ваяводзіны[2] и цивилизационного наследия сербского Дунайского региона[3]
Удзельнік каля трыццаці прафесійных і навуковых сімпозіумаў сербскага, югаслаўскага, еўрапейскага і сусветнага ўзроўню з аўтарскімі дакладамі. Сааўтар і аўтар некалькіх дзесяткаў гарадскіх планаў і праектаў. Аўтар вялікай колькасці артыкулаў у прафесійнай і штодзённай прэсе.
Дэвіч з’яўляецца членам Таварыства архітэктараў Новы-Саду, Асацыяцыі мастакоў-прыкладнікоў і дызайнераў Ваяводзіны, Асацыяцыі Урбаністаў Сербіі, Славенскага інстытута ў Новы-Садзе, Еўрапейскага інстытута старажытнаславянскіх даследаванняў у Лондане і Міжнароднай славенскай акадэміі навук, адукацыі, культуры і мастацтва ў Маскве.
Змагар за экалогію і стваральнік ідэй «біяполіса» — мадэлі здаровага, гарманічнага і жаданага горада, «Алімпіяполіса» — збалансаванага горада негвалтоўнага свету, «мудраполіса» — Воціўная горада з талерантнымі перашкодамі, стратэгіі выжывання гарадоў у XXI стагоддзі, Фрушка-Горы як трэцяй Сьвятой Гары і «аскетаполіса» — стратэгіі самаабмежавання горада.
З’яўляецца аўтарам канцэптуальных мірных праектаў «Сусьветныя Конакі» каля сьвятыні Марыі Снежнай ў Тэкіі; «Сербаалбанаполіс» — горада прымірэння сербаў і албанцаў; «Срб-Бош-Хрт» — Палаца прымірэння праваслаўных сербаў, ісламскіх баснійцаў і рымска-каталіцкіх харватаў ў Сараеве;[4] «Японія поліс» — у раёне сярэдняга Дуная; «Цэнпантранс» — Цэнтра панарманіческай трансфармацыі чалавека і свету (найбуйнейшы праект, які Сербія выставіла на Сусветнай выстаўцы ЭКСПА 2010 у Шанхай ў сербскім павільёне і яго ўбачылі больш за 3,5 мільёнаў наведвальнікаў); «Агульнаеўрапейская міратворчасць на Дунаі; Бео-Бер-Мос = Бялград-Берлін-Масква», горад прымірэння немцаў і рускіх у сербскім раёне Дуная; «Еўраазіяцкі цэнтр» ў сербскім Дунайскім рэгіёне; «Прага, горад прымірэння вялікіх сіл»; «Новы-Сад-Новы Свет-Новае Дабро» і іншыя.
Ён таксама ўдзельнік дзясяткаў калектыўных выставак.