wd wp Пошук: ⬜

Вольга Анатолеўна Бембель-Дзядок

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бембель. У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Дзядок. Вольга Анатолеўна Бембель-Дзядо́к (19 снежня 1906, г. Гомель — 10 кастрычніка 1974, г. Мінск) — беларускі скульптар. Першая жонка скульптара А. А. Бембеля.

Біяграфія

У 1924—1926 гадах вучылася ў мастацка-прамысловым тэхнікуме, у 1924—1931 гадах — у Інстытуце пралетарскага выяўленчага мастацтва ў Ленінградзе ў М. Г. Манізера, Р. Р. Баха, В. Л. Сіманава, У. У. Лішава. Удзельніца выставак з 1929 года[1]. У час навучання ў інстытуце пабралася шлюбам са студэнтам скульптурнага факультэта Андрэем Бембелем [2]. На апошнім курсе ў пары нарадзілася дачка Клара[3].

У 1931—1933 гадах жыла ў Гомелі, пасля ў Мінску [1]. Грошай увесь час бракавала. У канцы 1930-х гадоў дапамагала мужу выконваць заказы. Быўшы на 7-м месяцы цяжарнасці, удзельнічала ў стварэнні вялікага гарэльефнага фрыза для залы пасяджэнняў Дома ўрада ў Мінску[3]. У 1930-я гады Андрэю Бембелю быў дадзены дом-майстэрня на вуліцы Беламорскай, 42[3].

21 чэрвеня 1941 года, Бембелі з 11-гадовай Кларай і 2-гадовы Алегам за кампанію з Пятром Глебкам і яго жонкай Нінай выехалі ў вёску пад Мінскам, дзе іх заспеў пачатак Вялікай Айчыннай вайны. Андрэй Бембель і Пятро Глебка вырашылі прарывацца на ўсход, а Вольга з дзецьмі і Ніна пешшу вярнуліся ў Мінск. Да ліпеня 1944 года яна нічога не ведала пра лёс мужа. Усю вайну правяла ў доме на Беламорскай, стараючыся зберагчы дзяцей. Вязала і шыла адзенне, абменьвала рэчы на бульбу і муку. Знаходзіў падтрымку ў сям’і мастака Мікалая Гусева. Хавала ў сябе ў доме яўрэйку Ніну Жытніцкую, якую пафарбавалі ў бландынку і аформілі ў якасці хатняй прыслужніцы, з яе 5-гадовай дачкой Ларысай. Паколькі Вольга Дзядок у нямецкіх уліковых спісах лічылася мастачкай, ёй дазвалялася трымаць памочніцу па гаспадарцы. Але суседзі данеслі на яе немцам, Дзядок трапіла ў гестапа, дзе ў час гутаркі з нямецкім афіцэрам змагла пераканаць яго ў тым, што ў яе дзяцей цячэ нямецкая кроў — гэта выратавала ёй жыццё. Ніна Жытніцкая, якую яна хавала, загінула ад рук нацыстаў, але яе дачку ўдалося выратаваць: яе ўдачарыла Ніна Глебка [3].

Разышлася з мужам, які знайшоў сабе іншую жанчыну. Пасля вайны ўжо не магла працаваць, бо пакутавала ад найцяжкага поліартрыту [3].

Творчасць

Працавала ў станковай і манументальнай скульптуры. Аўтар кампазіцый «Партызанка» (1947), «Даярка» (1950), «Юнацтва» (1963), «Парыў» (1964); барэльефаў Д. Ібабуры (1949), Д. І. Мендзялеева (1955), В. А. Моцарта (1956), жаночага партрэта (1970) і інш[4].

Зноскі

1 2 «И дольше века…» Выстаўка твораў мастакоў-юбіляраў Архівавана 23 снежня 2019.
↑ «Фармаліст, але малайчына!..» № 36 (1214) 05.09.2015
1 2 3 4 5 СЕМЬЯ С ИСТОРИЕЙ. Устроить праздники из будней — к этому всегда стремились в доме Бембелей 7 октября 2016 Архівавана 1 жніўня 2019.
↑ Дзядок Вольга Анатолеўна // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 1998. — Т. 6: Дадаізм — Застава. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0106-0 (т. 6), ISBN 985-11-0035-8.

Літаратура

Дзядок Вольга Анатолеўна // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 1998. — Т. 6: Дадаізм — Застава. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0106-0 (т. 6), ISBN 985-11-0035-8.