.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table{width:100%!important;display:table;margin:0 0 -2px;border-collapse:separate;text-align:left}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table th{background-color:#dcebff;text-align:center}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table td:nth-child(1){width:27%}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table td:nth-child(3){width:20%}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr:nth-child(odd){background-color:#f8f9fa}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr:nth-child(even){background-color:#eff1f3}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr.odd{background-color:#f8f9fa}.mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr.even{background-color:#eff1f3}body.skin-minerva .mw-parser-output .ts-Спартыўная_кар’ера-table.stripped tr{background-color:transparent} Велімір Сомбалац (сербск.: Beлимиp Coмбoлaц; 27 лютага 1939, Баня-Лука — 22 мая 2016, Градзішка) — югаслаўскі футбаліст, абаронца. Алімпійскі чэмпіён 1960 года. Чатырохразовы чэмпіён Югаславіі у складзе клуба «Партызан». Па завяршэнні кар’еры іграка — футбольны трэнер і функцыянер.
Пачаў гуляць у клубе роднага горада «Борац» (Баня-Лука), дзе ён, разам са сваёй камандай, нечакана заняў трэцяе месца ў югаслаўскім чэмпіянаце моладзевай першасці. Пасля гэтага поспеху галоўны трэнер моладзевай каманды Аца Мастала атрымаў прапанову ўзначаліць асноўную каманду «Борац», пасля пераходу ў якую ён падцягнуў у асноўны склад і некалькіх сваіх былых падапечных, сярод якіх быў і Велімір. Паспяховы выступ у невялікім, па югаслаўскіх мерках, клубе на фоне выкліку ў юнацкую зборную Югаславіі, прыцягнулі ўвагу да маладога футбаліста з боку шматразовага чэмпіёна Югаславіі клуба «Партызан» у які Велімір перайшоў у 1959 годзе.
У «Партызане» малады футбаліст выходзіў на поле разам з такімі прызнанымі майстрамі як Мілуцін Шошкіч, Фахрудзін Юсуфі, Мілан Галіч і іншымі, у выніку правядучы за бялградцаў 6 сезонаў і адыграўшы ў агульнай складанасці 260 матчаў, ён чатыры разы ставаў чэмпіёнам Югаславіі.
У 1965 годзе ва ўзросце 26 гадоў ён перайшоў у клуб «Алімпія» (Любляна) дзе правёў наступныя 5 сезонаў, выходзячы на поле разам з такім майстрам як Міша Смайлавіч. Клуб са Славеніі стабільна займаў месцы ў сярэдзіне турнірнай табліцы чэмпіянату Югаславіі, найвышэйшым дасягненнем за гэтыя пяць сезонаў стала восьмае месца сезона 1965/66[3].
У 1970 годзе, пойдучы з «Алімпіі» ў 31-гадовым узросце, ён правёў адзін сезон у складзе клуба другой па значнасці югаслаўскай лігі «Орыент», пасля чаго вярнуўся ў свой першы клуб «Борац», у якім у 1973 годзе і завяршыў гульнявую кар’еру.
Падчас выступу за клуб «Борац» у канцы 1950-х прыцягваўся да матчаў моладзевай зборнай Югаславіі, у складзе якой у выніку адыграў 10 матчаў, пасля гэтага згуляў 5 матчаў за нацыянальную зборную «Б» (якая з’яўлялася другой нацыянальнай зборнай краіны). У 1960 годзе быў улучаны ў склад алімпійскай нацыянальнай зборнай на гульні 1960 года ў Рыме, на Алімпіядзе ўзяў удзел у двух матчах і заваяваў званне алімпійскага чэмпіёна. Пазней згуляў яшчэ 3 матчы ў складзе нацыянальнай зборнай.
У 1973 годзе, адразу пасля завяршэння кар’еры іграка, заняўся трэнерскай дзейнасцю ўзначаліўшы клуб рэгіянальнай югаслаўскай лігі «FK Sloga Gornji Podgradc». У 1974 годзе ўвайшоў у склад трэнерскага штаба клуба «Борац», у якім прапрацаваў 3 гады. У 1976 годзе прымае запрашэнне ўзначаліць клуб «Казара» з горада Градзішка ў Рэспубліцы Сербскай, праз тры гады сыходзіць з пасады галоўнага трэнера і засяроджваецца на працы з моладзевым складам клуба.
Пасля распаду Югаславіі ён пераходзіць на працу ў Федэрацыю футбола Рэспублікі Сербскай, дзе выбудоўвае сістэму юнацкіх і моладзевых зборных рэспублікі[4].