Бітва пад Вільяндзі, Бітва на дзень Святога Мацвея (эст.: Madisepäeva lahing) — адна з найбольш значных бітваў між немцамі і эстамі, якая адбылася ля горада Вільяндзі 21 верасня 1217 годзе, у часе Лівонскага крыжовага паходу.
З боку эстаў выступала кааліцыя шасці асноўных правінцый (маакондаў) кантынентальнай Эстоніі: Равала (Рэвель), Ляэнемаа (Раталія), Хар’юмаа (Гарыэн), Вірумаа (Віронія), Ярвамаа (Гервен) і Сакала. Іхняе войска налічвала каля шасці тысяч салдат.
Супраць эстаў выступіла трохтысячнае лівонскае войска, якое складалася з войскаў рыскага біскупа, крыжакоў графа Альберта з Гальштыніі, ордэну мечаносцаў і рушэння нядаўна навернутых у хрысціянства латгалаў (летаў) і ліваў.
Крыжакі нанеслі эстам сакрушальную паражэнне. Агульныя страты кааліцыі склалі амаль 1000 чалавек, не лічачы загінулых падчас уцёкаў. Загінулі таксама Лембіт (правадыр эстаў) і Каўпа (навернуты правадыр лівонцаў).
Немцам дасталіся каля двух тысяч баявых коняў.
Гэтая перамога германцаў значна прадвызначыла далейшы лёс цэнтральнай і паўднёвай Эстоніі, якія былі скораны цягам двух наступных гадоў. У канцы XIII стагоддзя аўтар сярэдневечнай Лівонскай рыфмаванай хронікі пісаў, што пасля гэта бойкі эстаў прымусілі плаціць царкоўную дзесяціну, будаваць замкі і цэрквы.