Браніслаў Белаблоцкі (1861, в. Астрашын, Слуцкі раён — 14 красавіка 1888, г. Варшава) — рэвалюцыянер-дэмакрат, сацыёлаг, літаратурны крытык[3].
Нарадзіўся ў збяднелай шляхецкай сям’і[4]. Скончыў Мінскую[3], паводле іншых даных Слуцкую[5] гімназію. Вучыўся на юрыдычным факультэце Пецярбургскага ўніверсітэта і адначасова ў Пецярбургскай Акадэміі мастацтваў. Удзельнічаў у рабоце гурткоў «Народнай волі». На фарміраванне яго светапогляду паўплывалі творы А. Герцэна, М. Чарнышэўскага, В. Бялінскага, М. Дабралюбава(руск.) бел.[4]. З 1882 ў Варшаве, супрацоўнічаў з дзеячамі польскай рэвалюцыйнай партыі «Пралетарыят(польск.) бел.» (першы), вёў рэвалюцыйную прапаганду[3].
Друкаваўся ў часопісе «Athenaeum» («Атэнэум»), газеце «Przegląd Tygodniowy(польск.) бел.» («Штотыднёвы агляд») У літаратурна-крытычных творах падкрэсліваў класавы характар літаратуры, патрабаваў рэалістычнага адлюстравання жыцця народа, заклікаў пісьменнікаў сваёй творчасцю служыць вызвалення працаўнікоў. У сацыялагічных даследаваннях з марксісцкіх пазіцый крытыкаваў так званую «арганічную тэорыю таварыства» Г. Спенсера, падкрэсліваў, што рухаючай сілай грамадства з’яўляецца класавая барацьба. Удзельнік гуртка, перакладаў «Капітал(руск.) бел.» К. Маркса на польскую мову.