Блуд (распуста)[1] — цялесная блізкасць асоб, якія не знаходзяцца ў законным шлюбе. У хрысціянстве залічаецца да галоўных грахоў[2] (грахоўных страсцей). Тлумачыцца ўхіленнем ад Божага провіду праз ідалапаклонства і нявер’е.
У хрысціянстве прызнаюцца два спосабы ладу жыцця чалавека ў любадзействе: шлюб і манашаства. Блуд як скажэнне адносін паміж мужчынам і жанчынай і закладзенай у іх Божаскай мэце ёсць грэх, бо прадугледжвае толькі дасягненне пачуццёвай раскошы для сябе або для абодвух. Пры ўвасабленні ў выглядзе намеру і жарсці блуд замахваецца на чысціню і цнатлівасць чалавека. Да блуду прылічаюцца таксама прастытуцыя, гомасексуальныя адносіны і крывезмяшэнне.
У Старым Запавеце 7-я запаведзь Майсеева — «не распуснічай» (гл. Вых.20: 14; Паўт.5: 18) — не праводзіць выразнай мяжы паміж паняццямі пералюбы і распусты, таму гэтая запаведзь ставіцца да ўсіх выпадкаў парушэння палавой маралі.
У Новым Запавеце прысутнічаюць значна больш строгія паняцці пра цнатлівасць, пра стаўленне да цела, адпаведныя высокаму прызначэнню чалавека — яднанню з Богам: цела не для распусты, а для Бога, і Бог для цела (1Кар.6: 13). Апостал Павел называе цела храмам які жыве ў хрысціянах Святога Духа (гл. 1Кар.6: 19) і супрацьпастаўляе лад жыцця грэшніка (які робіцца адным целам з блудніцай), злучэнню верніка з Целам Хрыста — Яго Царквой (гл. 1Кар.6: 15-17). Хрыстос звяртае ўвагу на тое, што пералюб (як і блуд) здзяйсняецца перш за ўсё ў сэрцы чалавека, г.зн. у думках і пачуццях: Хто глядзіць на жанчыну з пажадай, ужо ўчыніў пералюб з ёй ў сэрцы сваім (Мф.5: 28). Распуста паказваецца Хрыстом у ліку злых намераў, якія выходзяць з сэрца і апаганьваюць чалавека (гл. Мф.15: 19; Мк.7: 21), цнатлівасць жа апостал Павел называе Божым асвячэннем хрысціян (гл. 1Сал.4: 3-5). Таму распуста і ўсялякая нечысць не павінныя нават называцца ў хрысціян, як прыстойна святым (Еф.5: 3). У сувязі з гэтым вызначаецца лёс блудадзеяў і пералюбцаў, якія Царства Божага не спадкуюць (1Кар.6: 9-10; пар .: Адкр.22: 15), бо блуд разбэшчвае душу і цела, астуджае чалавека ў яго імкненні да Бога, разлучае з Богам.