Беларускі батальён чыгуначнай аховы — беларускае калабарацыйнае падраздзяленне аховы чыгункі.
Напрыканцы верасня 1942 г. дырэкцыя чыгункі ў Менску звярнулася да Ермачэнкі, як да кіраўніка БСА, па стварэнне батальёна, які б абараняў чыгунку. Спачатку на пасаду камандоўца быў пастаўлены Францішак Кушаль.
Пазней былі таксама перамовы Кушаля і Ермачэнкі з двума нямецкімі прадстаўнікамі аховы чыгункі. На перамовах немцы былі даволі ўступлівыя. У выніку перамоваў са Штрымке (адзін з прадстаўнікоў) было ўстаноўлена, што:
Да вясны 1943 года было набрана ў батальён разам з тымі, што былі перашколеныя і нясьлі службу на чыгунках з навабранцамі ў Баранавічах і Менску – каля 1000 чалавек. Усе чыгункі на Беларусі ад Арла да Берасця й ад Полацка да Калінкавіч ахоўвалася беларусамі.
Пасля эвакуацыі з Беларусі, батальён быў перамешчаны ў Рэйнскую вобласць. Тут людзі батальёна былі ўжытыя, як працоўная сіла на тамтэйшых чыгунках. Частка трапіла і ў брыгаду Зіглінга. Ужо ў жніўні 1944 году, даведаўшыся аб лёсе чыгуначнага батальёну, БЦР спрабавала выратаваць адтуль людзей, аднак удалося выцягнуць толькі аднаго Сажыча.