Барыс Уладзіміравіч Дрывацінаў (14 сакавіка 1922, Вольск, Саратаўская губерня, РСФСР — 7 чэрвеня 2016) — беларускі савецкі неўролаг, доктар медыцынскіх навук, прафесар, заснавальнік беларускай навукова-педагагічнай школы вертэбранеўралогіі(руск.) бел., заслужаны ўрач Рэспублікі Беларусь (2000), ганаровы акадэмік Беларускай акадэміі медыцынскіх навук, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі ў галіне навукі, урач вышэйшай катэгорыі. Амерыканскім біяграфічным інстытутам і Кембрыджскім біяграфічным цэнтрам прафесар названы «Чалавекам года» (1997, 2012) і ўнесены ў амерыканскае і англійскае выданне «Выдатныя людзі ХХ стагоддзя». Кембрыджскім біяграфічным цэнтрам ён унесены ў «100 выбітных прафесіяналаў у галіне аховы здароўя». Ганаровы доктар Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта фізічнай культуры. Ганаровы доктар Беларускага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта.
Нарадзіўся ў горадзе Вольску Саратаўскай губерні (сёння Саратаўская вобласць). У 1940 годзе скончыў 18-ю сярэднюю школу ў горадзе Мінску.
Апублікаваў каля 500 навуковых прац, уключаючы 5 манаграфій, 8 вучэбных і вучэбна-метадычных дапаможнікаў, 7 выданняў пад навуковай рэдакцыяй. Стварыў новы напрамак у неўралагічнай навуцы, звязаны з распрацоўкай і абгрунтаваннем аўтаімуннага патагенезу астэахандрозу пазваночніка і яго клінічных праяў, а таксама з ужываннем вылічальных кібернетычных метадаў для ранняй дыягностыкі, прагназавання цяжару ходу і зыходу неўралагічных праяў астэахандрозу пазваночніка і іншых захворванняў нервовай сістэмы.
Разам з вучнямі распрацаваў аўтаматызаваныя сістэмы для ранняй дыягностыкі і прагназавання паяснічна-крыжавога радыкуліту, дыскагеннай люмбасакральнай радыкуламіелаішэміі, зыходу сіндромаў шыйнага астэахандрозу і неўралгіі трайчастага нерва, ускладненняў ішэмічнага і гемарагічнага інсульта, клінічных праяў алкагольнай полінеўрапатыі, паражэння каўдальнага аддзела спіннога мозгу і конскага хваста, паказанні для хірургічнага лячэння паяснічна-крыжавога радыкуліту, неўралгіі трайчастага нерва.
Упершыню апублікаваў гісторыю 2-й гарадской клінічнай бальніцы горада Мінска (1960), а таксама сумесна з акадэмікам Ф. В. Аляшкевічам упершыню апублікаваў гісторыю кафедры нервовых і нейрахірургічных хвароб БДМУ (2004).
Падрыхтаваў 19 кандыдатаў навук.