У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Чарноцкі. Аўгусцін Чарноцкі (польск.: Augustyn Czarnocki, лац.: Augustinus Czarnocki; 24 сакавіка 1788, Відзы — 9 сакавіка 1848, Рым) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 13 жніўня 1801 г. і наступныя два гады праходзіў выпрабаванні ў полацкім навіцыяце. Потым вывучаў рыторыку ў Оршы (1803—1804), французскую мову і архітэктуру (1804—1805), філасофію і французскую мову (1805—1806) і філасофію (1806—1807) у Полацку[1].
У 1807—1811 гг. выкладаў у класе інфімы, а таксама паэтыку і рыторыку ў Полацкім езуіцкім калегіуме. З 1813 па 1816 гг. вывучаў у тэалогію ў Полацкай езуіцкай акадэміі. У 1815 г. высвечаны на ксяндза[2]. У 1816—1819 гг. прафесар рыторыкі і паэтыкі для семінарыстаў-езуітаў у Пушы і Ужвальдзе[1]. Публікаваўся ў «Полацкім штомесячніку»[3]. Апошнія месяцы перад выгнаннем езуітаў з Расійскай імперыі (1820) правёў у доме трэцяй прабацыі ў Віцебску[4], а потым працуючы прафесарам натуральнага права, права народаў і палітэканоміі ў Полацкай езуіцкай акадэміі[5].
Вымушана пакінуўшы Радзіму, А. Чарноцкі з’ехау у Італію. 15 жніўня 1821 г. даў манаскія абяцанні. Працаваў у Рымскай правінцыі Таварыства Ісуса, у тым ліку у якасці прафесара філасофіі ў Вітэрбо (да 1826), прафесара філасофіі, фізікі і матэматыкі ў Фарлі (1826—1829), а таксама прафесара фізікі і хіміі ў Папскім Грыгарыянскім універсітэце (Collegium Romanum, 1829—1848).
Памёр 9 сакавіка 1848 г. у Рыме.