Асе́ць[1], восець, лакальная назва асетка[2] — старадаўняя гаспадарчая пабудова для сушкі збажыны, канапель, ільну[2]; тып сушні. Была пашырана ў паўночна-ўсходніх раёнах Беларусі да сярэдзіны 20 ст.[1]
Канструкцыйна больш складаная, чым ёўня[2]. Квадратны або прамавугольны ў плане будынак вянковай канструкцыі[1] з імшанымі сценамі[2], накрыты саломай, драніцай. Унутраная прастора перакрыццем з жэрдак падзялялася на 2 ярусы[1]. У глінабітнай падлозе асеці выкопвалася яма глыбінёй да 2 метраў, у якой знаходзілася печ, абкладзеная каменнем. Печ мела некалькі люхтаў і чарэннем выходзіла ў 1-ы ярус[2]. Цёплае паветра ад курнай печы ў ніжнім ярусе праз шчыліны перакрыцця ішло ў верхні ярус, дзе на цапніках сушылі снапы[1][2]. Упоравень з падлогай рабілася квадратная адтуліна, праз якую выграбалася зерне. Замест дзвярэй на ўзроўні 7—8-га вянкоў рабілася вялікая адтуліна, праз якую падавалі снапы і залазілі ў асець. У час сушкі абедзьве адтуліны шчыльна зачыняліся[2].
У сялянскіх гаспадарках XIX — пачатку XX ст. асець будавалі паблізу гумна, стадолы, тока[1]. Найчасцей асець ставілі ўнутры гумна ля тарцовай сцяны, процілеглай варотам, зрэдку — за гумном[2]. Нярэдка мела «перадасець» каркаснай канструкцыі, дзе абмалочвалі высушанае збожжа[1].
У фальварках існавалі больш складаныя структуры, дзе 2 асеці злучаліся крытым токам[1].