У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Валіцкі. Аляксандр Валіцкі (8 лютага (27 студзеня) 1826, Вільня — 13 чэрвеня 1893, Варшава; Псеўданімы і крыптанімы: Місьцюк; Міншчук; Miściuk; Nowogrodzianin; Nowogrodzianin W.M.; Pauza Symforjan; W.; Z.; Żeleźniak; Alexander Żeleźniak) — літаратар, музычны крытык, выдавец .
Скончыў Слуцкую гімназію, філалагічны факультэт Харкаўскага ўніверсітэта. Вучыўся музыцы ў Слуцку і Вільні (скрыпка і фартэпіяна). У 1858—1862 гадах дасылаў музычныя агляды і рэцэнзіі ў варшаўскі часопіс «Ruch muzyczny». У 1863 годзе заснаваў у Мінску кнігарню, вакол якой утварыўся літаратурны клуб. У 1863 годзе за ўдзел у антыўрадавых дэманстрацыях сасланы ў Тамбоў. Кнігарню Валіцкага пераняла яго сястра Соф’я Савіцкая. З 1868 года жыў у Варшаве, быў журналістам і выдаўцом. У 1890—1893 годзе быў захавальнікам бібліятэкі і архіва Радзівілаў у Нясвіжы. Сябраваў з С. Манюшкам, В. Дуніным-Марцінкевічам, А. Кіркорам, Я. Лучынам (дапамагаў яму выдаваць творы). Пісаў на польскай, а паводле ўспамінаў Р. Зямкевіча, і на беларускай мове[Крыніца?].