Алгол (скарачэнне ад англ.: ALGOrithmic Language) прадстаўляе сабой сямейства імператыўных камп’ютарных моў праграмавання. Першапачатковая распрацоўка адбывалася ў сярэдзіне 1950-х гадоў. Мова значна паўплывала на многія іншыя мовы, і была стандартным метадам апісання алгарытму, які выкарыстоўваўся ў падручніках ACM і навуковых крыніцах на працягу больш як трыццаці гадоў.[1]
Хоць і не атрымаўшы паўсюднага камерцыйнага прымянення, мова аказала велізарны ўплыў на развіццё вылічальнай тэхнікі і канструяванне моў праграмавання. Распрацаваная, каб пазбегнуць некаторых з выяўленых праблем у FORTRAN, у канчатковым выніку спарадзіла мноства іншых моў праграмавання, сярод якіх BCPL, B, Pascal, PL/I, Сімула і C. У Алгол упершыню былі прадстаўлены блокі коду і пара ключавых словаў begin…end для іх размежавання. Таксама, у гэтай мове ўпершыню рэалізаваны ўкладзеныя вызначэнні функцый з лексічнай вобласцю бачнасці. Акрамя таго, гэта была першая мова праграмавання, якая надавала падрабязную ўвагу фармальнаму вызначэнню мовы, а ў справаздачы Алгол 60 была прадстаўлена форма Бэкуса–Наура, прынцыповае пазначэнне для распрацоўкі мовы.
Існуюць тры асноўныя спецыфікацыі:
Афіцыйныя версіі Алгол утрымліваюць у назве лічбы года, у якім яны ўпершыню былі апублікаваны.
Алгол 68 істотна адрозніваецца ад Алгол 60 і быў не надта добра прыняты, такім чынам, абагульненая назва «Алгол» хутчэй азначае Алгол 60 і яго дыялекты. Фрагменты алголападобнага сінтаксісу часам і цяпер выкарыстоўваюцца ў якасці псеўдакоду.