Швецыя, праводзіўшы палітыку нейтралітэту пасля напалеонаўскіх войнаў, заставалася нейтральнай на працягу ўсёй Першай сусветнай вайны з 28 ліпеня 1914 па 11 лістапада 1918 года[1]. Аднак захаванне нейтралітэта не абышлося без цяжкасцей, і Швецыя ў розныя часы спачувала розным удзельнікам канфлікту[2].
Нягледзячы на моцныя прагерманскія настроі як у шведскай знаці, так і ў шведскіх палітычных колах[3], Швецыя не ўступіла ў вайну з нямецкага боку ў 1914—1915 гадах. Замест гэтага Швецыя захавала ўзброены нейтралітэт[4] і працягвала гандляваць як з дзяржавамі Антанты, так і з Цэнтральнымі дзяржавамі. Гандаль Швецыі з Германіяй, асабліва жалезнай рудай, у канчатковым выніку прывёў да значнага скарачэння экспарту прадуктаў харчавання ў Швецыю, асабліва пасля ўступлення Амерыкі ў вайну ў 1917 годзе[5]. У выніку дэфіцыт прадуктаў харчавання і грамадскія хваляванні ў выглядзе галадоўкі і беспарадкаў выклікалі падзенне кансерватыўнага ўрада Швецыі[6], які ў рэшце рэшт быў зменены на сацыял-дэмакратычны, што прывяло да эпохі палітычных рэформаў у Швецыі[7].
Швецыя ажыццявіла ваенную інтэрвенцыю на Аландскія астравы пасля абрушвання Расіі ў грамадзянскую вайну і атрымання незалежнасці Фінляндыі ў 1918 годзе, на кароткі час акупіраваўшы астравы, якія Швецыя доўга імкнулася набыць і на якіх было шмат шведскага насельніцтва, якое падтрымлівала анексію Швецыі, але правы на астравы таксама былі запатрабаваны Фінляндыяй. Аднак канчаткова Швецыя сышла пасля фінскіх пратэстаў[8]. Значная колькасць шведаў таксама ўдзельнічала ў якасці добраахвотнікаў у грамадзянскай вайне ў Фінляндыі, пры гэтым 350-я шведская брыгада адыграла сваю ролю ў вырашальнай бітве пры Тамперэ[9].
У канцы вайны Швецыя не была падпісантам Версальскага дагавора, які нарэшце прывёў канфлікт да канца, але Швецыя ўступіла ў Лігу Нацый, якая была створана згодна з гэтым дагаворам, і, такім чынам, была звязана яго абмежаваннем на ўзбраенне Германіі[10]. Аднак шведскія фірмы аказвалі дапамогу нямецкім партнёрам, што дапамагло ім пазбегнуць абмежаванняў дагавора[11].