Харбін[1] — горад у паўночна-ўсходнім Кітаі, адміністрацыйны цэнтр правінцыі Хэйлунцзян, згодна з сучасным кітайскім адміністрацыйным дзяленнем Харбін з’яўляецца горадам субправінцыйнага значэння. Транспартны вузел, буйны эканамічны і культурны цэнтр. Насельніцтва з прыгарадамі - 9,5 мільёнаў жыхароў.
Заснаваны ў 1898 на месцы рыбацкага паселішча ў сувязі з будаўніцтвам Кітайскай Чанчуньскай чыгункі; туг знаходзілася яе цэнтральная адмінісграцыя, склалася вялікая расійская дыяспара. Пасля грамадзянскай вайны ў Расіі Xарбін — адзін з галоўных цэнтраў белай эміграцыі. У 1932—45 акупіраваны японскімі войскамі. фармальна ў складзе Маньчжоў-го. 18—20.8.1945 у ходзе савецка-японскай вайны заняты Чырвонай Арміяй і Амурскай ваеннай флатыліяй.
Машынабудаванне (у т.л. электратэхнічнае, энергетычнае, транспартнае машынабудаванне, станка- і прыладабудаванне), харчовая прамысловасць, дрэваапрацоўка, вытворчасць будаўнічых матэрыялаў, цукровая, папяровая прамысловасць.
Дзейнічае шэраг ВНУ. У будынку царквы Св. Сафіі цяпер музей рускай гісторыі.
Прымае наведвальнікаў заапарк. Праходзяць Харбінскі летні музычны фестываль (ліпень) і Зімовы фестываль ледзяных збудаванняў.
Харбін у адміністрацыйна-тэрытарыяльным плане дзеліцца на:
Сярод эмігрантаў 1920—40-х г. у горадзе быў значны беларускі асяродак. У оперным тэатры працавалі спявак М. Забэйда-Суміцкі, дырыжор І. Райскі і яго сын Б. Райскі. У Xарбіне знаходзіліся беларускія місіянеры ордэна марыянаў на чале з Ф. Абрантовічам (1928—39) і А. Цікотам (1939—48), святары Я. Германовіч (В. Адважны), Т. Падзява, К. Найловіч.