Уільям Піт Фесендэн (англ.: William Pitt Fessenden; 16 кастрычніка 1806 — 8 верасня 1869) — американский палітык, сенатар, 26-й міністр фінансаў ЗША.
Уільям Фесендэн нарадзіўся ў Боскоене, штат Нью-Гэмпшыр. Яго бацька быў членам парламента Масачусеца і праціўнікам рабства. Двое з братоў Уільяма з’яўляліся членамі Палаты прадстаўнікоў. У 1823 году Фесендэн скончыў Боудин-каледж у Брансвіку, а ў 1827 годзе быў прыняты ў калегію адвакатаў. У тым жа годзе ён стаў сузаснавальнікам руху цвярозасці (Грамадства ўмеранасці). Далей, некалькі гадоў Фесендэн правёў у якасці члена савета Смитсоновского інстытута.
У 1858 годзе Уільям Фесендэн атрымаў у каледжы Боудойн званне ганаровага доктара права. У 1864 годзе ён стаў ганаровым доктарам права ў Гарвардскім універсітэце.
Сваю палітычную кар’еру Уильм Фесендэн пачаў у 1832 годзе з перамогі на выбарах у Палату прадстаўнікоў, дзе да 3 сакавіка 1843 года прадстаўляў інтарэсы 2-й выбарчай акругі штата Мэн ад партыі вігаў. У 1840, 1848 і 1852 гадах Фесендэр складаўся ў дэлегацыі ад партыі вігаў на Нацыянальнай канвенцыі.
4 сакавіка 1853 года Фесендэн быў абраны ў Сенат ЗША. Будучы сенатарам, ён быў адным з галоўных праціўнікаў Стывена Дугласа, які прадставіў закон Канзас-Небраска, які прадугледжваў стварэнне самастойных штатаў Канзас і Небраска. 5 ліпеня 1864 года прэзідэнт Аўраам Лінкальн прызначыў Уільяма Фесендэна міністрам фінансаў ЗША, наўзамен Сэмана Чэйза які пайшоў на пенсію. На гэтай пасадзе ён адказваў галоўным чынам за фінансаванне працы ўрада да канца Грамадзянскай вайны.
Памёр Уільям Фесендэн 8 верасня 1869 года, быў пахаваны на могілках Эвергрин ў Портлендзе, штат Мэн[3].