Канстанцін Ласкарыс (грэч.: Κωνσταντίνος Λάσκαρης, 1434—1501) — візантыйскі навуковец і граматык, адзін з ініцыятараў адраджэння выкладання грэчаскай мовы ў Італіі.
Нарадзіўся ў Канстанцінопалі ў знатным віфінскім родзе Ласкарысаў, да якога належалі некалькі імператараў. Пасля падзенні Канстанцінопаля ў 1453 годзе ён знайшоў прытулак на востраве Родас, а затым у Італіі, дзе быў прызначаны на пасаду настаўніка дачкі Франчэска Сфорцы, герцага міланскага. Тут у 1476 годзе была апублікавана яго знакамітая «Грэчаская граматыка» (Grammatica Graeca, sive compendium octo orationis partium); гэта была першая друкаваная грэчаская кніга.
Пасля ад’езду з Мілана ў 1465 годзе Ласкарыс выкладаў у Неапалі, куды ён быў запрошаны Фердынандам I для чытання курсу лекцый пра Грэцыю. У наступным годзе ён абгрунтаваўся ў Месіне на в. Сіцылія па запрашэнні мясцовых жыхароў. Па рэкамендацыі кардынала Вісарыёна Нікейскага ён быў прызначаны вучыць грэчаскай мове манахаў-базыльян і працягваў выкладаць на Сіцыліі да самай смерці. Сярод яго шматлікіх вучняў былі П’етра Бемба, Франчэска Джыянелі, Нікола Вала. Ласкарыс завяшчаў сваю бібліятэку каштоўных рукапісаў у Сенат Месіны; пасля гэта калекцыя была перавезена ў Іспанію і ў наш час знаходзіцца ў Нацыянальнай бібліятэцы Іспаніі ў Мадрыдзе.
Граматыка, якая часта перавыдавалася, з’яўляецца выключна значнай працай Ласкарыса. Яго імя было пазней вядома чытачам рамана Абеля-Франсуа Вільмена «Ласкарыс, або грэкі XV стагоддзі» (1825).