Адыгейская мова
Адыгейская мова (ніжнечаркеская, заходнеадыгская, кяхская) — мова адыгейцаў, уваходзіць у абхаза-адыгскую (заходне-каўказскую) сям’ю моў. У РФ распаўсюджаная ў Адыгеі і ў Лазарэўскім (Сочы) і Туапсінскім раёнах Краснадарскага краю; акрамя таго, значная частка носьбітаў пражывае ў Турцыі і краінах Блізкага Усходу. Колькасць носьбітаў адыгейскай мовы ў Расіі — 117.489 чалавек (2010)[2].
Мае 4 дыялекты: абадзэхскі (на тэрыторыі Расіі ў цяперашні час практычна вымер, але працягвае выкарыстоўвацца ў адыгейскай дыяспары), бжэдугскі, цеміргоеўскі, шапсугскі. Літаратурная адыгейская мова склалася і развіваецца на аснове цеміргоеўскага дыялекту.
Распаўсюджанасць
.png) |  |
| Адыгейцы ў Рэспубліцы Адыгеі | Адыгейская (у Адыгеі) і кабардзінская
Абхазская |
- Заходняя Азія: Турцыя, Іарданія, Сірыя, Ірак, Ізраіль, Саудаўская Аравія
- Паўночная Македонія
Сучасна адыгейская мова мае афіцыйны статус у Рэспубліцы Адыгея (Канстытуцыя Рэспублікі Адыгея, артыкул 5).
Сродкі масавай інформацыі
- Газета «Голас адыга»
Зноскі
- ↑ Атлас зарожаных мовай свету Праверана 24 чэрвеня 2018.
- ↑ Інфармацыйныя матэрыялы пра канчатковыя вынікі Ўсерасійскага перапісу насельніцтва 2010 года Архівавана 6 кастрычніка 2021.
Спасылкі
- Адыгейская мова на Мінскім фестывалі моў
Вікіпедыя мае раздзел, напісаны
Тэмы гэтай старонкі (7):Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
Катэгорыя·Мовы Расіі
Катэгорыя·Адыгейская мова
Катэгорыя·Абхаза-адыгскія мовы
Катэгорыя·Мовы і дыялекты паводле алфавіта
Катэгорыя·Мовы Каўказа
Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з крыніцамі з Вікідадзеных