Аванпост прагрэсу (англ.: An Outpost of Progress) — апавяданне брытанскага пісьменніка Джозэфа Конрада. Упершыню было апублікавана ў часопісе Cosmopolis: A Literary Review у 1897, потым увайшло ў склад зборніка «Tales of Unrest». На беларускую мову было перакладзена Паўлам Донавым у 2013.
Апавяданне пачынаецца з прыбыцця двух еўрапейцаў, былога тэлеграфіста Каера і былога кавалерыста Карлье, якія працуюць на невядомую Вялікую Гандлёвую Кампанію, на аддаленую гандлёвую станцыю ў афрыканскіх джунглях. Папярэдні агент памер ад ліхаманкі і станцыяй кіруе сьера-леонец па мянушцы Макола. Нягледзячы на пачатковую зацікаўленасць у рабоце, еўрапейцы хутка страчваюць энтузіязм, цалкам давяраюць кіраванне станцыяй Маколе, а самі цэлымі днямі лічаць час да вяртання парахода, абмяркоўваць прачытаныя кнігі і газеты, што засталіся ад нябожчыка-папярэдніка, ды разважаюць пра сваю цывілізацыйную місію. Жывуць яны за кошт ежы, што прыносяць ім жанчыны з тубыльнай вёскі па загадзе мясцовага старасты Гобілы, які часта да іх заходзіць, каб задаволіць цікаўнасць да жыцця прышэльцаў.
Пасля пяці месяцаў пасля высадкі на станцыю ўрываюцца рабаўнікі з Луанды, Макола дагаворваецца з імі аб продажы неграў-працаўнікоў Кампаніі ў абмен на слановую костку, і ноччу луандцы іх забіраюць, схапіўшы таксама і выпадковых тубыльцаў Гобілы. Карлье і Каер абураны апасродкаваным удзелам у гандлі рабамі, але ўсё ж згаджаюцца дапамагчы Маколе занесці костку на склад. Людзі Гобілы больш не заходзяць на станцыю і асыпаюць прышэльцаў градам стрэл, калі тыя спрабуюць зайсці ў іх вёску. Еўрапейцам прыходзіцца жыць на рацыёне з рысу і кавы, іх калоцяць хваробы і пакуты сумлення. Параход затрымліваецца, і ў адзін дзень паміж імі завязваецца спрэчка з-за рэшткаў кавы — Каер выпадкова забівае Карлье з рэвальвера. Ён праводзіць ноч, седзячы каля цела забітага, і страчвае розум. Калі на наступны дзень дырэктар Кампаніі сыходзіць з парахода, ён знаходзіць Каера, які павесіўся на крыжы на магіле першага агента.